Dissosiyatif Kimlik Bozukluğu

[Üye silindi 192]

Uyanıyorsun ya da uyanamıyorsun, kolların ve bacakların sanki birer lego parçasıymış gibi birbirinden ayrılmış hissine kapılıyorsun ve haliyle kalkmaya da mecalin olmuyor. Gözün birden duvara takılıyor, hemen saatin yanındaki boşluğa. Düşüyorsun derine, daha derine, ucu bucağı yok burasının...Peki neresi burası? Neden her sabah hatta geceleri geziyorsun bu anılarda? Bu anılarda gezerken fark ediyorsunki mimiklerini kontrol edemiyor ve birden ağlamaya başlıyorsun, fakat bu nasıl olur? Az önce muazzam bir uyku çektin, dün eşin/sevgilin/ailen/arkadaşların ile kusursuz bir gece geçirmiştin ve o neşe ile uyanmıştın, nedir seni bu denli ağlatan? Birden düşünüyorsun: "Kimim ben? Nedir benim ismim, zevkim, sevgim?" Bunları daha önce de sormuştun kendine ve pratikte hep farklı cevaplar gelmişti, bugün sevdiğin yazı yazmayı yarın sevmiyor, bugün istediğin elbiseyi yarın çok çirkin buluyordun. Bak! Yine oluyor, ağladığın için kendinden iğreniyorsun oysa sen insanın ağlayınca rahatladığını düşünüyordun daha düne kadar. Kitap okurken de başına geliyordu zaten hep bu olay, herkes karakterin yerine koyuyor kendini lakin sen etkisinde uzunca kalıyordun, yani yaklaşık 2 ay kadar... Yakınlarına da zaten bir garip davranır olmuştun, bazen durduk yere çocuk gibi oluyor bazen ise olgunca yahut sinirli gibi oluyordun, dengesiz biri olduğunu düşünüyordu herkes, dengesiz ve ne istediğini bilmeyen kararsız bir kafa. Çocuk gibi davranıp düşünmenin sebebi belki de ailenin bozuk yapısıydı, belki de bu yüzden olgun biri ile birliktesin ama tek bildiğin şey bu hastalığın tetiklediği o korkunç olaylar, travmalar sana acımamıştı ve o kadar derdinin üzerine bir de bu dengesiz hastalığı sırtına vermişti. Bunu düşünürken birden gülümsedin ve sevdiklerinle ne kadar mutlu olduğunu düşündün, sonra saatin çoktan iş saatlerine yaklaştığını fark ettin ve ani gelen öfkeli "kişiliğini" bürünerek hazırlanmaya başladın, evden çıkarken ise "minnetli ve şefkatli birey" kostümü büründü üzerine.


Evetttt, bu hastalık çok garip bir hastalık o yüzden anlatmak ve empati kurabilmek için böyle bir hikaye yazdım, cringe veya berbat yazılmış olabilir ama 5 dakikada yazdığım için biraz görmezden de gelinebilir bence

 

[Üye silindi 192]

cok guzel yazmissin

Bir arkadaşımın yaşadıkları bunlarmış, böyle yaşanıyormuş tedavi edilmezse, çok üzücü...

 

[ask]

Uyanıyorsun ya da uyanamıyorsun, kolların ve bacakların sanki birer lego parçasıymış gibi birbirinden ayrılmış hissine kapılıyorsun ve haliyle kalkmaya da mecalin olmuyor. Gözün birden duvara takılıyor, hemen saatin yanındaki boşluğa. Düşüyorsun derine, daha derine, ucu bucağı yok burasının...Peki neresi burası? Neden her sabah hatta geceleri geziyorsun bu anılarda? Bu anılarda gezerken fark ediyorsunki mimiklerini kontrol edemiyor ve birden ağlamaya başlıyorsun, fakat bu nasıl olur? Az önce muazzam bir uyku çektin, dün eşin/sevgilin/ailen/arkadaşların ile kusursuz bir gece geçirmiştin ve o neşe ile uyanmıştın, nedir seni bu denli ağlatan? Birden düşünüyorsun: "Kimim ben? Nedir benim ismim, zevkim, sevgim?" Bunları daha önce de sormuştun kendine ve pratikte hep farklı cevaplar gelmişti, bugün sevdiğin yazı yazmayı yarın sevmiyor, bugün istediğin elbiseyi yarın çok çirkin buluyordun. Bak! Yine oluyor, ağladığın için kendinden iğreniyorsun oysa sen insanın ağlayınca rahatladığını düşünüyordun daha düne kadar. Kitap okurken de başına geliyordu zaten hep bu olay, herkes karakterin yerine koyuyor kendini lakin sen etkisinde uzunca kalıyordun, yani yaklaşık 2 ay kadar... Yakınlarına da zaten bir garip davranır olmuştun, bazen durduk yere çocuk gibi oluyor bazen ise olgunca yahut sinirli gibi oluyordun, dengesiz biri olduğunu düşünüyordu herkes, dengesiz ve ne istediğini bilmeyen kararsız bir kafa. Çocuk gibi davranıp düşünmenin sebebi belki de ailenin bozuk yapısıydı, belki de bu yüzden olgun biri ile birliktesin ama tek bildiğin şey bu hastalığın tetiklediği o korkunç olaylar, travmalar sana acımamıştı ve o kadar derdinin üzerine bir de bu dengesiz hastalığı sırtına vermişti. Bunu düşünürken birden gülümsedin ve sevdiklerinle ne kadar mutlu olduğunu düşündün, sonra saatin çoktan iş saatlerine yaklaştığını fark ettin ve ani gelen öfkeli "kişiliğini" bürünerek hazırlanmaya başladın, evden çıkarken ise "minnetli ve şefkatli birey" kostümü büründü üzerine.


Evetttt, bu hastalık çok garip bir hastalık o yüzden anlatmak ve empati kurabilmek için böyle bir hikaye yazdım, cringe veya berbat yazılmış olabilir ama 5 dakikada yazdığım için biraz görmezden de gelinebilir bence

Peki bu hastalik tam oalrak nedir

 

[Üye silindi 192]

Peki bu hastalik tam oalrak nedir

Bu hastalık belirli bir kimliğe ve kişiliğe sahip olmamaktır, hani dengesiz veya kararsız kişilik deriz ya aynı onun gibi bir şeymiş. Geçmişte yaşanan travmalar ötürü meydana gelip dereceleri varmış, yukarı aşağı yazıdaki gibi hissediyorlarmış çoğu yüksek derecedekiler.