Yakın arkadaşımız olarak gördüğümüz bir çift, evlilik teklifi almamdan sonra ortak arkadaşlarımıza bu teklifin yalandan bir teklif olduğunu ve erkek arkadaşımın bana şakadan evlilik teklifi etmiş olmasına rağmen benim bu şakaya inanmam sebebiyle böyle bir yola girdiğimize dair söylentiler yaydı. Benim erkek arkadaşımdan %1 bile şüphem olsaydı şu an ayrılmış olabilirdik ve bu durumun ciddiyetinin farkına varamayacak kadar kıskanç bir kız ve kız öldür dese birilerini öldürecek kadar aklını kullanmaktan yoksun/kıza o derece saplantılı olan bir erkekle arkadaşmışız meğer. En sonunda asla yapmayacağım bir şey yaparak kıza biraz ağır denebilecek bir mesaj attım (ki sarhoş halimle bence hafifletebildiğim kadar hafifletmişim o mesajı, helal olsun bana) ve ikisini de her yerden engelledim. Ama üzerinden aylar geçmesine rağmen keşke "Neden yaptınız?" diye sorsaydım diyorum. Çünkü sürekli içim içimi yiyor, aklıma geldikçe. Kız benim o mesajımdan sonra çocuğa nasıl yüklendiyse, çocuk normalde mayıs ayında çok romantik bir evlilik teklifi yapacakken (kız bilmiyordu, biz biliyorduk ve hep beraber planlayalım demiştik) benim mesaj atmamdan 4-5 gün sonra çocuk evlilik teklifi etmiş kıza ve çocuğun planlarıyla gram alakası yoktu o teklifin. Yani bir insan bu kadar kötü, bu kadar kıskanç olabilir mi diye düşünüyorum sürekli. Onlardan önce evlenmeye niyetimiz de yoktu yani, sadece kızdan 2-3 ay erken teklif aldım ben ama sürekli maddi-manevi zorluklar yüzünden bir türlü evlenemeyen bir çift oldukları için herhalde, ilişkimizi bozabilecek kadar büyük bir yalanı yaymışlar insanlara. Önce içime atmayı, susmayı denedim ama sonrasında öğrendiğim diğer detaylar (meğer ilişkim hakkında konuştukları tek yalan bu değilmiş) dayanamayıp yazdım mesajı ama cevap vermelerine müsaade etmeden engelledim her yerden. Herkesi toplayıp "Anlat neymiş benim ilişkimin doğrusu?" diye yüklenseydim keşke üzerine. Keşke bana bir sebep sunsalardı ya keşke. Aileleriyle kavga ettiklerinde, evden kaçmaya çalıştıklarında biz açtık kapılarımızı. Gelin bende kalın dedim kaç defa. Dost bildim. Çocukla aynı ofiste çalışıyorduk, kovulduğunda bi tek ben ağladım arkasından çocuğu durduk yere kovdular oysa evlilik hazırlığı yapıyor diye. Dost bildim ulan dost bildim. Değdi mi bunca şeye ya? Gerçekten keşke bu sorularıma verebilecekleri bi cevap olsaydı, keşke karşılarına çıkıp neden diye sorabilseydim. OF.