Dertleşme Postu: Bu Benim Deniyor Halim

[Üye silindi 189]

wow bu benim için yazmasi en zor başlık olacak. beni minibuste dinlerken aglatan o şarkıyla beraber size biraz içimi dökmek istedim. belki son zamanlarda benim gibi hissedenleriniz vardır ve yalnız olmadığınızı bilirsiniz


siz de son zamanlarda kendinizi hiçbir yere ait değilmişsiniz gibi hissediyor musunuz? sevdiklerinizin, en yakınlarınızın yanında bile yabancı gibi hissediyor musunuz? bu yüzden kaçıp kendinizi yeni ortamlarda bulunmaya zorluyor musunuz? ama bunun sonucunda da uyum sağlamakta berbat olduğunuzu görüyor ve yine başarısız hissediyor musunuz?

"I've been having a hard time adjusting"



sanki bi zamanlar o mükemmel kişiydiniz. her ortama uyum sağlayan, her ortamda parıldayan kişiydiniz. ama şimdi girdiğiniz her ortama karanlık saçıyor gibi hissediyorsunuz. kendi mutsuzluğunuz insanların neşesini alıyor gibi...

"i had the shiniest wheels now they rusting"



sırf bu yüzden kendinizi insanlardan o kadar soyutladiniz ki artık kimseniz kalmadı gibi de hissediyor musunuz? sanki yok olup gitseniz kimse fark etmeyecek gibi

"I didn't know if you'd care if I come back I have a lot off regrets about that"



ama bazen de zaten yok olup gitseniz her şey yoluna girecek gibi hissediyor musunuz? sanki böyle yapsanız her şey daha kolay olacak gibi. tüm korkularınızı orada yakalayacakmışsınız gibi

"pulled the car off the road to the lookout could've followed my fears all the way down"



ama bunların hepsinin kafanızda olduğunu biliyorsunuz. ama belki de sorun bu işte. her şey kafanızda. bütün problemleriniz kafanızda. işte tam da bu yüzden tüm o potansiyelinizin de sizin gibi boşa gittiğini düşünüyor musunuz? çünkü tum sorunlarınız da kafanızda. her şeyi kafanızda siz mahvettiniz.

"they told me all of my cages were mental so I got wasted like all my potential"



işte tam bu yüzden sinirleniyorsunuz. öyle sinirleniyorsunuz ki etrafa ateş püskürtmeye başlıyorsunuz. kendinizi soyutlaştırıp uzaklaşmadığınız insanları da tam bu şekilde ittiğnizi fark ediyorsunuz. yine yapayalnız kaldınız değil mi?

"and my words shoot to kill when I'm mad i have a lot of regrets about that"




ama zaten baştan beri yalnız değil miydiniz? hep yalnızdınız çünkü siz hep başta giden kişiydiniz. yaptıklarınızdan emin, kendinizden emin başta gidiyorsunuz hep. o kadar başta gidiyorsunuz ki gittiğiniz zafer ve başarı dolu yolun sonrasında bi çembere dönüştüğünü fark edemediniz. önünde gittiğiniz herkesin arkasına düştüğünüzü fark edemediniz. bitmek bilmeyen, acı verici bi döngüye girdiğinizi fark edemediniz çünkü siz yolun hep en başındaydınız. sizi uyaracak, koruyacak bi yoldaşınız hiç olmadı.

"I was so ahead of the curve, the curve became a sphere fell behind all my classmates and I ended up here"




ve şimdi zorlanıyorsunuz, sadece zorlaniyorsunuz. tüm bu yaralarınızla bitmek bilmeyen kanamalarınızla herhangi bi yerde, herhangi biriyle, herhangi bi uğraşta olmak zor.


"and it's hard to be at a party when I feel like an open wound it's hard to be anywhere these days"




ama en azından deniyorsunuz. ama yine de bu yeterli değil en azından birilerinin bunu bilmesini istiyorsunuz: bu sizin deniyor haliniz.

"at least I'm trying"
"I just wanted you to know this is me trying"

 

[ask]

wow bu benim için yazmasi en zor başlık olacak. beni minibuste dinlerken aglatan o şarkıyla beraber size biraz içimi dökmek istedim. belki son zamanlarda benim gibi hissedenleriniz vardır ve yalnız olmadığınızı bilirsiniz


siz de son zamanlarda kendinizi hiçbir yere ait değilmişsiniz gibi hissediyor musunuz? sevdiklerinizin, en yakınlarınızın yanında bile yabancı gibi hissediyor musunuz? bu yüzden kaçıp kendinizi yeni ortamlarda bulunmaya zorluyor musunuz? ama bunun sonucunda da uyum sağlamakta berbat olduğunuzu görüyor ve yine başarısız hissediyor musunuz?

"I've been having a hard time adjusting"



sanki bi zamanlar o mükemmel kişiydiniz her ortama uyum sağlayan, her ortamda parıldayan ama simdi girdiğiniz her ortama karanlık saçıyor gibi hissediyorsunuz. kendi mutsuzluğunuz insanların neşesini alacak gibi...

"i had the shiniest wheels now they rusting"



sırf bu yüzden kendinizi insanlardan o kadar soyutladiniz ki artık kimseniz kalmadı gibi de hissediyor musunuz? sanki yok olup gitseniz kimse fark etmeyecek gibi

"I didn't know if you'd care if I come back I have a lot off regrets about that"



ama bazen de zaten yok olup gitseniz her şey yoluna girecek gibi hissediyor musunuz? sanki böyle yapsanız her şey daha kolay olacak gibi. tüm korkularinizi orada yakalayacakmışsınız gibi

"pulled the car off the road to the lookout could've followed my fears all the way down"



ama bunların hepsinin kafanızda olduğunu biliyorsunuz ama belki de sorun bu işte her şey kafanızda bütün problemleriniz kafanızda. işte tam da bu yüzden tüm o potansiyelinizin de sizin gibi boşa gittiğini düşünüyor musunuz? her şeyi kafanızda siz mahvettiniz.

"they told me all of my cages were mental so I got wasted like all my potential"



işte tam bu yüzden sinirleniyorsunuz. öyle sinirleniyorsunuz ki etrafa ateş püskürtmeye başlıyorsunuz. kendinizi soyutlastirip uzaklaşmadığınız insanları da tam bu şekilde ittiginizi fark ediyorsunuz. yine yapayalnız kaldınız değil mi?

"and my words shoot to kill when I'm mad i have a lot of regrets about that"




ama zaten baştan beri yalnız değil miydiniz? hep yalnızdınız çünkü siz hep başta giden kişiydiniz. yaptıklarınızdan emin, kendinizden emin başta gidiyorsunuz. o kadar başta gidiyorsunuz ki gittiğiniz zafer ve başarı dolu yolun sonrasında bi daireye döndüğünü fark etmediniz. önünde gittiğiniz herkesin arkasına düştüğünüzü fark etmediniz. bitmek bilmeyen, acı verici bi döngüye girdiğinizi fark etmediniz çünkü siz yolun hep en başındaydınız sizi uyaracak, koruyacak bi yoldaşınız hiç olmadı.

"I was so ahead of the curve, the curve became a sphere fell behind all my classmates and I ended up here"




ve şimdi zorlaniyorsunuz, sadece zorlaniyorsunuz. tüm bu yaralarınızla bitmek bilmeyen kanamalarınızla herhangi bi yerde, herhangi biriyle, herhangi bi uğraşma olmak zor. ama en azından deniyorsunuz.


"and it's hard to be at a party when I feel like an open wound it's hard to be anywhere these days"




ama yine de bu yeterli değil en azından bilmelerini istiyorsunuz bu sizin deniyor haliniz.

"at least I'm trying"
"I just wanted you to know this is me trying"

Sık sık bu hayatmı çin işkencesi mi diye soruyorum kendime

 

[Üye silindi 189]

Aynaya bakıp yüzün bile Yabancı oluyo bazen, çok tuhaf bi his sanki aynadaki yüz bile beni yansıtmıyor gibi. İçimdeki kişinin suratı yara dolu saçı başı dağınık ama aynadaki kişinin suratında sahte bir gülümseme çoşkun bir heyecan var . İki zıt karakterim varmış gibi geliyor bazen. Biri beni başka bir gezegene fırlatsın bari orda öliyim

en kotusu de iyiymis gibi davranmak zaten icin aglarken gulmek. cidden bazen kendime bile sasiriyorum. kendime inanamiyorum nasil yuzum icimdekilerden boylesine farkli bi ifade alir? nasil bunlarin bu kadar kolay hale gelmesini saglayacak kadar mahvettim kendimi?

Gönderi otomatik olarak birleştirildi: 23 Ağu 2023

Sık sık bu hayatmı çin işkencesi mi diye soruyorum kendime

cin iskencesi ama hepsi kafamin icinde oluyor zmbxjxbxjx

 

[Üye silindi 189]

Mutsuluğumuzu duvara bile yansıtmaya korkar hale geldik, içimdeki kişiden mi nefret edeyim yoksa dışımdaki kişiden mi ben bile anlamıyorum. Rol yapıyor suratım resmen, bıktım diye bağırasım var harbi sokak ortasında bıktım bu boktan düzenden çevremdekilerden, hayatımda bıktım diye bağırmak istiyorum sonra oturup halime ağlarım.. Sanki herkese yer vermiş bu koca dünya bi beni çok görmüş bi ben fazlalık gibiyim

ahhh fazlalik gibi hissetme duygusu cok iyi bilirim peki ardindan gelen mental breakdownlar? offf en iyisi. en az 1 hafta yasayan olu gibi geziyorum ortada

 

[Üye silindi 189]

Bu aşağı yukarı benim hayatım ve ne yapacağımı bilmiyorum. Tek istediğim uzak güzel ve huzurlu bir yere gidip kendimi yeniden keşfetmek hayata yeniden başlamak. Her gece bunun hayaliyle uyuyorum.

ayni hayali ben de kuruyorum o kadar cok kuruyorum ki hayal aleminde yasiyorum gibi hissediyorum bazen

Gönderi otomatik olarak birleştirildi: 24 Ağu 2023

Zombi gibi geziyorum ortalıkta biri şırınga ile bütün duygularımı almış gibi oluyorum, fazlalık hissetme duygusu başıma gelen en kötü şeylerden biri sanki evdeki tarağın bile yeri varda senin yokmuş gibi, otobüstesin otobüs bomboş ama yine de oturmama müsaade etmiyorlar öyle bir fazlalık

askim aynisi ne eksik ne fazla en iyisi gel sarilip aglayalim biz yapack baska bir sey yok gibi gorunuyor zaten