“DB beni gruptan attığı günden beri, eski grup üyelerimle hiçbir iletişimim olmadı. Onları düşünmek hala canımı acıtsa da acı her gün daha da azalıyor.”
“Bir daha dokuz kişi birlikte olduğumuz bir fotoğraf olmayacağını düşünmek tuhaf. Bu düşünce kalbimi sıkıştırıyor ve boğazıma bir yumru oturuyor.”
“Son birkaç gündür bunu çok düşündüm taşındım ve kararımı verdim.” diyorum. Ortalık tamamıyla sessiz, çıt çıkmıyor. “Moda markama son vermeyeceğim ve gruptan ayrılmayacağım.” Herkes aynı anda nefesini bırakırken, odada adeta domino efekti gibi tepkileri görebiliyorum. Bazı kızlar rahatlamış gibi görünüyor, bazıları halimden anlıyor gibi, diğerleri ise – mesela Lizzie ve Mina – sinir olmuş gibiler. Lizzie gözlerini deviriyor. “Endişelerimizi anlamışsın demek.”
“Endişelerinizi çok ciddiye aldığıma emin olabilirsiniz.” diye cevaplıyorum. “Ama bu iki şeyi de onlardan vazgeçemeyecek kadar çok seviyorum. Her zaman gruba kendimi adadım ve sizleri yüzüstü bırakmamak için hep elimden geleni yaptım.”
“Henüz başlamış ya da başlamamış olmamızın bir önemi yok,” diyor Mina kaşlarını çatarak. “Prensip ile alakalı. LA konserinin ne kadar önemli olduğunu hepimiz biliyoruz. Hepimiz tam zamanında geldik ama sen ne zaman istersen o zaman geliyorsun.” Ben normalde alttan alırım, ama bu ikiyüzlülük beni rahatsız ediyor. “Peki senin film çekerken yedi tane programı kaçırdığın zamanı ne yapacağız? Hepimizin geç kaldığı veya programları kaçırdığı oldu, Mina.” Destek için diğer kızlara bakıyorum, ama hepsi sessiz, ayaklarına bakıyorlar ya da birbirleriyle bakışıyorlar. Söylemiyor olsalar bile anlıyorum, ya Mina’ya hak veriyorlar ya da ona karşı çıkmaya korkuyorlar, her zamanki gibi. “Neyse” diyor Mina. “Başlayalım artık. Prenses Rachel’i bekleyerek daha fazla vakit harcayamayız.”
Bay Han iç çekiyor. “Dün, sekiz Girls Forever üyesi bize geldi. Senin moda markanın onları hazırlıksız yakaladığını söylediler… sen de konsere katıldığın sürece LA konserine gitmeyeceklerini söylediler.” Üzgün gözlerle bana bakıyor, omuzları düşüyor. “Üzgünüz Rachel ama kızlar seninle aynı sahneyi paylaşmayacaklarsa, artık grupta senin için bir yer göremiyoruz.”
“Açıklığa kavuşturalım Rachel,” diyor Bay Noh, sesinde az biraz kaygı var. “Biz hala senin için en iyisini istiyoruz. Bu durumu halledebiliriz, halkın gözündeki imajını kontrol etmene yardım edebiliriz. Sen hala DB ailesinin bir parçasısın.”
Aile. Bu kelime damarıma basıyor. Girls Forever üyelerine kız kardeşlerim diyordum. Önemsiz kıskançlıklara ve atışmalara rağmen, asla bu şekilde bana düşman olacaklarını düşünmemiştim. Henüz tamamen algılayamadığım bir şekilde canımı acıtıyor, bu şokun geçmesine ve perişanlık duygusunu tüm gücüyle hissetmeye izin verirsem beni tamamen mahvedeceğini bildiğim bir acı.
Bu odaya girdiğim andan beri Bay Noh’un yüz ifadeleri, bunu yapmak istemediğini ama yapması gerektiğini düşündüğünü açıkça gösteriyor. Sözleriyle beni rahatlatmaya çalışıyor, ama sadece boşa verilen sözler gibi geliyor.
–
1. Zavallı üyeler ve hayranlar…
2. Hikayenin konusu ‘Rachel’ın bakış açısından iyi yazılmış olmalı, ama ben sadece Rachel’ın yanıldığını söylemek istedim ㅋㅋㅋㅋ
3. Jessica hayranları aptal sanıyor ㅋㅋㅋ
4. Bu kitap saçmalık sadece…. Jessica üyelere karşı gerçekten kaba
5. Bildiklerimizden biraz farklı
6. Üyelerin işlerinde çok profesyonel olduklarını ve en iyi kararları verdiklerini gördüm
7. SNSD şu anda iyi gidiyor ve Jessica Çin’de şovlara katılıyor
8. Jessica’dan gerçekten nefret ediyorum, SNSD’yi rahat bırak
9. Gruptan ayrılalı 9 yıl oldu, SNSD’yi rahat bırak
10. İşinden vazgeçmek istemediği için Soshi’den ayrıldı
11. Yok artık, ama Soshi ve Soshi hayranları bodhisattvalar gibiler
K: Pannkpop
