Ü
Üye silindi 192
Kaç gündür nefes alamıyorum, sebebini bilmediğim bir nefret içimde yer edinmiş her şeyden, varlığımdan bile tiksiniyorum. Yemek yemek bile yorucu geliyor, aciz hissediyorum ve kendi ruhuma katlanamıyorum. Hiçbir sebep yokken üzgün hissediyorum, saatlerdir tek yaptığım şey tavana bakmak oluyor. Kendi ilkelerimi ve etiklerimi yalanlıyorum, sanki ben insan değil de boşlukta süzülen bir varlıkmışım gibi hiç heyecan duymadan günleri delip geçiyorum. Yakınlarımın yok olduğunu düşünüyorum, bir duvar örülmüş aramıza hiçbirimiz erişemiyoruz birbirimizin tenine ve yüreğine. Çok karamsar hissediyorum, bazen kıskanç oluyorum. Bazenleri umursamazlıktan etrafımda biri ölse dahi sonuna kadar vurdumduymazlık edeceğim şekilde dengesizleştim. Hiçbir şey yapasım yok, hiçbir şey konuşasım yok, kavga ettiğim konulara ve kırdığım insanlara yazdıklarıma bakıp ne kadar aptalca davrandığımı farkettim, sanki ölüm ensemde değilmişçesine dünya malını can havliyle savunuşumu.
Çok gereksiz ve fazla hissediyorum, tüm insanların aynı kişiye yavaş yavaş benzediğini düşünüyorum ya da bunu kafamda kuruyorum. Film izlemek bile ızdırap, 1,5 saatlik filmi bile 20 dakika izleyemiyorum hemen sıkılıyorum ve kapatıp günlük rutine devam ediyorum. Düşlüyorum, acaba kanser gibi bir hastalığa sahip olursam gerçekten korkar ve üzülür müyüm? Hayatımdan vaz mı geçerdim yoksa tutunur muydum? Aman sen de, tutunacak bir konu olsa neyse lakin bomboş yaşıyorum, böceklerin bile ufak da olsa vasfı var, benim yaşamım kimin hayatını değiştirirki? İşte bu düşünce ne kadar küçük olduğumu hatırlatıyor, ben küçüğüm çünkü hayatım sadece beni ilgilendiriyor. Bu normal ve sağlıklı olsa da içimde garip bir ukte kalıyor ama nedenini ben de henüz algılayamıyorum.
Çok gereksiz ve fazla hissediyorum, tüm insanların aynı kişiye yavaş yavaş benzediğini düşünüyorum ya da bunu kafamda kuruyorum. Film izlemek bile ızdırap, 1,5 saatlik filmi bile 20 dakika izleyemiyorum hemen sıkılıyorum ve kapatıp günlük rutine devam ediyorum. Düşlüyorum, acaba kanser gibi bir hastalığa sahip olursam gerçekten korkar ve üzülür müyüm? Hayatımdan vaz mı geçerdim yoksa tutunur muydum? Aman sen de, tutunacak bir konu olsa neyse lakin bomboş yaşıyorum, böceklerin bile ufak da olsa vasfı var, benim yaşamım kimin hayatını değiştirirki? İşte bu düşünce ne kadar küçük olduğumu hatırlatıyor, ben küçüğüm çünkü hayatım sadece beni ilgilendiriyor. Bu normal ve sağlıklı olsa da içimde garip bir ukte kalıyor ama nedenini ben de henüz algılayamıyorum.
