Çevremdekilere Bakınca Kendime Üzülüyorum

[Anonymous (f550)]

Bugün evde yalnız kaldım. Uyandığımda saat 23.00'a yaklaşıyordu. Kardeşim gittiği konserden videolar paylaşmış benimle. Başka bir mesaja daha baktığımda okuldan bir arkadaşım ödevi sormuş. Onun dışında yazan ya da konuşan yok benimle. Çevremdeki insanlar hayatı dolu dolu yaşıyor ya da dışarıya öyle gösteriyorlar. Mutluluğunu ya da üzüntünü, endişeni paylaşacağın ve seni rahatlatacak birilerinin olması güzel bir şey olurdu. Ben kendi kendime mutluyum demek artık mutlu etmiyor beni.

 

[Jaesexual]

Yanlış insanlarla yakın olmaktansa tek başına kalmak daha iyidir. Aklını dağıtacak şeyler yapmaya çalış. Kitap oku çık dışarıya, yaşadığın şehirde deniz varsa denize git deniz kıyısında yürü bu beni çok rahatlatırdı mesela. Bazı aktiviteleri yapmak için birilerine ihtiyacın yok, ben kendi başıma müze bile gezdim, şehrindeki müzelere git. Kendini eve kapatma, olmayacak bir hastalığı tetikleyebilirsin

 

[Blabla]

Bununla ilgili sen bir adım atmalısın sana değer vermeyenleri hayatından kolayca çıkarman gerekebilir. Bu arada burası dopdolu bir yer. Bir derdin olduğunda burayla paylaşabilirsin

Gönderi otomatik olarak birleştirildi: 29 Eki 2023

Ve sana kim nasıl davranıyorsa sen de öyle davran böylece çevrendeki kişilerin hayatındaki yeri ve önemi değişir

 

[52Hertz]

Her şey karşılıklı bu hayatta belkide insanların sana gelmesini beklemek yerine sen onlara gitmelisin yanlış kişiler elbette olacak ama koca dünya da eminim senin için de birlikte vakit geçirecek bir sürü kişi vardır

 

[Falondia]

Yalnız değilsin benim de hiç dostum yok sadece yüzeyel arkadaşlık seviyesinde kalıyorum ilerletemiyorum. Allahtan kardeşimle aram iyi ve her derdimi ona anlatabiliyorum.

 

[layley]

Beklemek yerine adım atmayı hiç düşündün mü? Hayatımda yer alan arkadaşlıklarda hep ilk adımı ben atmışımdır. Ufak bir konuşma başlattığın an devamı her şekilde geliyor zaten. En basitinden söyleyeyim: üniversiteye gitmek için beklediğim otobüs durağında, bazı günler hep bir kızla aynı saatte binip aynı durakta iniyorduk. Ufak bir sohbet başlatmıştım. Ondan sonra zaten sohbet ede ede yolları katediyorduk. Eski arkadaşlarına mesaj at. Nasıl olduklarını, naptıklarını sor. İlk mesaj atan kişi olmaktan çekinme.

'Ben utangaç bir yapıdayım' diyebilirsin. Ve bende de utangaçlık olduğunu söylemek isterim. Ama devamlı geri çekilerek bir yere varılmaz. Herkesle konuşmak zorunda değilsin. Çevrende bir sürü kişi olmak zorunda değil. Sen iyi olduğunu düşündüğün kişileri analiz ederek onlarla sohbet başlatmaya bak.

Hep derim biz insanız ve sosyal varlığız. Sana 'Arkadaşın olmak zorunda değil zaten' diyemem. Bir yere kadar yalnızlık iyi gelir insana ama bir yerden sonra iki kelime edecek birini arar insan. Böyleyiz çünkü böyle yaratıldık. Ve açıkçası kimse sosyal medyaya üzgün olduğu zamanları atmaz. Bunu içtenlikle söylüyorum, kimsenin hayatı dört dörtlük değil. Sosyal medyaya kanma lütfen. Oraya insanlar mutlu oldukları anları paylaşır, ondan sonra hayatın akışına geri dönerler.

Bu yüzden lütfen böyle hissetme. Ilk adım atan kişi olmaktan çekinme. Birinin ilk adımı atması lazım ki insan ilişkileri başlasın. O kişi sen ol! Kendinle de mutlu olmayı öğren. Başkalarıyla da mutlu olmayı öğren.

Biraz uzun yazdım ama hehe

 

[Anonymous (2087)]

Anlatmak istediğini anladım sanırım. Okulun ilk yıllarında çok yakın olduğum biri vardı, nedenini bilmediğim bir şekilde herkes onunla arkadasti, sürekli birilerinden mesaj gelirdi ona, sürekli bir planı olurdu ama o kimseyle onlar kendisiyle konuşmadığı sürece konuşmazdı, buna rağmen etrafı hep doluydu ve hiç yalnız kalmazdı. Ben artık o kişiyle yakın olmadığımdan bilemiyorum şu an ne haldedir ama hiçbir zaman öyle olacağımı sanmıyorum. Ben genelde hep bireysel takılan biriydim, insanlarla iletişim kurma çabam olmadı pek ama bu yalnızlık okulun ilk yıllarında çok kötü hissettirmisti bana, herkesin hayatında birileri var ve birbirlerini arayıp soruyorlar falan ama benim kimsem yok gibi, sonra biraz düşününce fark ettim ki zaten ben de kimseyle yakın olmak için bir girişimde bulunmuyorum, insanlara günaydın bile demiyorum. Biraz daha çok insanla tanışınca ve anlaşacağını düşündüğüm kişilere karşı bir tık daha yakın davranmaya başlayınca hem çevrem genişledi hem daha az yalnız hissettim. Yalnız kalmayı seven biri olarak hiçbir zaman beni öyle rahatsız edecek kadar yakın biri hayatımda olmasını istemiyorum ama dışarı çıkarken davet edecek kadar, müzeye giderken çağıracak kadar, arada voleybol oynamaya çağıracak kadar arkadaşın olmayınca da hayat çekilmiyor. Sanırım bir tık sınırlarını zorlayıp yeni insanlarla tanışmayı ya da tanıdıklarına karşı duvarlarını bir tık daha alçak tutmayı deneyebilirsin.