(Tetikleyici İçerik) Ölüme En Yakın Haliniz 😭😭😭

[Mona Rosa 🥀🖤]

Ufak tefek kazalar dışında pek bir şey yaşamadım ama kuzenimi ölümden ya da yaralanmadan döndürmüş olabilirim

Sanırım 12-13 yaşlarındayken kuzenimle anneannemlere kalmaya gitmiştik. Kuzenim de o yaşlarda uyurgezerlik vardı. Her gece olan bir şey değildi ama gene ortalıkta dolandığı geceler oluyordu. Bu yüzden geceleri önlemler ne olur ne olmaz alınıyordu. Biz kuzenimle 2.kattaki odada birlikte yatıyorduk. Akşam olunca anneannem kiler olarak kullandıkları işte içinde ıvır zıvırlar olan odanın kapısını kitlemişti. Fakat başka bir odanın balkonu vardı ve kapısını kitlemeyi unutmuştu. Biz de o sıra söylemeyi akıl edemedik. Açıkçası kuzenimin uyurgezerliğinin tutacağını da düşünmemiştik. Gece oldu, herkes uyudu derken ben takır takır sesleri duyup uyanmıştım. Yanımda kuzenimin olmadığını gördüğüm anı ve yataktan nasıl aceleyle kalkışımı bir ben bir de Allah bilir. Odanın balkonun kapısını açık görmem, balkona koşmam, kuzenimin balkon pervazından aşağıya doğru neredeyse sarkması, benim korkudan çığlık atıp kuzenimi hemen çekmem... Ev Allah'tan dubleksti. 2.katın balkonu ile zemin arası o kadar yüksek değildi

Üstünden senerler geçti artık kuzenim bu "uyurgezerlik" olayını neredeyse hiç yaşamıyor. Ama o olay hala benim travmamdır jfjwkfjkwkckw

Çok geçmiş olsun

 

[Mona Rosa 🥀🖤]

Küçükken kuzenim balkondan kafama kürek atmıştı.Soluğu acilde aldık, kafamın o kısmı elle dokunulunca hissedilir şekilde şişik.Ogünden beri salaklaştığımı düşünüyorum.Belki bi daha kafama kürek düşerse normal halime dönebilirim.

Bide küçükken parkta bisiklet sürüyordum,geçtiğim yerde minik bi tümsek olduğunu unutmuştum.Bisiklet benimle havada ters dönmüştü bayılmışım nasıl düşmüşsem.Buna rağmen hiçbir büyük beni hastaneye fln götürmedi,kendime gelince bisiklet sürmeye devam ettim

Çok geçmis olsun kurek nedir

 

[Mona Rosa 🥀🖤]

Ya düğün de kavga çıktı bende kaldım öyle

Ay olsun kim vurdu olur oyle seylerde hemen tuy sen yada Sana zarar gelmeyecek bir yerde izle kaos sever bir milletiz farkindayim

 

[Mona Rosa 🥀🖤]

Vala birine bişey olacak diye direk daldım mevzuya brn

Kavgaya bir defa daldim lise kiz kavgasi yok bacim benim harcim degil bu isler

 

[Hissiz Müziğim]

Sen uzaklas bence ondan hala uzaklasmadiysan acaba senden hoslanmis olabilir mi ergen iken bazen dikkat cekme amaciyla da yapiyorlar cok ozelse bu yanitim soyle silerim

Şimdi arkadaş değiliz araya pandemi girince birbirimizi daha görmedik.
Benden hoşlandığını da hiç sanmıyorum. Öyle olsaydı ben anlamasan bile arkadaşlarım anlardı. Zaten çocuk garip birisi. Ve birçok şeyi farkında olarak yapıyor ve zevk alıyor bundan.

 

[kayısı]

13 Mart 2016'da Ankara'da Güvenpark önünde yapılan b-mbalı s-ldırı da benim için en korkunçlarından biri sanırım... Zira o sıralar tam da Kızılay'ın göbeğinde bir dershaneye gidiyordum ve o haftasonu hem cumartesi hem pazar günü sabah ve öğleden sonra olmak üzere 2 seans halinde, toplam 4 seanslık bir bursluluk sınavı vardı ve ben sınıfımdaki çoğu arkadaşımı kendimle birlikte bu sınava yazdırmıştım. Normalde pazar öğleden sonra seansı için yazıldığım sınava arkadaşlarımın da ikna etmesiyle hep beraber pazar sabah seansındaki sınava girme kararı aldık ve ben de o seansa geçiş yaptım. Bu sırada en yakın arkadaşlarımdan biri halen beni akşam seansına girecek diye biliyor, bu bilgi bi dursun kenarda.

Neyse, o gün sabah sınava girdim ve çıktım, çıkışta arkadaşlarla Kızılay'da takılalım mı muhabbeti yaptık ama uzun kararsızlıkların ve birkaç fire vermemizin ardından herkes evlerine dağılma kararı aldı. Benimle aynı binada oturan ve aynı okula/dershaneye gelen bir arkadaşımla "İkimiz mi gezsek?" diye düşündük ama yine bir sebepten vazgeçtik - ki şu an sebebi hatırlamıyorum bile -. Sonra otobüs durağına doğru yürürken benim aklıma bir önceki günün kardeşimin doğumgünü olduğu ve kutlayamadığımız geldi. Ben de hemen annemleri arayıp "Anne hadi Kızılay'a gelin de kardeşime hediye falan bakalım," dedim ama annem de biraz düşündükten sonra "Yok sen eve gel, sonra çıkarız," falan dedi. Baktım hiçbir şekilde Kızılay'da kalamayacağım, atladım otobüse geldim eve.

Akşam yemekten sonra bulaşıkları yıkıyordum ve telefonumu da sessizde bırakmışım eşek gibi. 1 saatlik işimin ardından odama bir geçtim 50'ye yakın cevapsız arama ve sınıf grubundan gelen yüzlerce mesaj... Korktum doğal olarak ve o sırada yine arayan arkadaşımın telefonunu açtım. Telefonda hüngür hüngür ağlıyor. Korkuyla ne olduğunu sordum, dedi ki "Nerdesin sen öldün sandım sabahtan beri ağlıyorum burda". Ulan insana "öldün sandım" denilmesi de bir garipmiş. Ben de olaya anlam veremeyerek sordum ne olduğunu yine, meğersem canım arkadaşım voleybol kursu için Kızılay'a yakın bir yerdeymiş ve Güvenpark'ın önünde bomba patladığını duyunca (Ankara'yı bilmeyenler için dipnot: Güvenpark Kızılay'ın göbeğinde bir yer) apar topar voleybol hocaları tarafından mekandan çıkarılmışlar ve evlerine sağ salim dönsünler diye uğraşmışlar. Bu sırada Kızılay'ın yakınlarından geçerken patlayan b-mba yüzünden yanan bir otobüs görmüş ve şansa bakın ki bu otobüs benim evime giden tek otobüs... Bir de arkadaşım beni akşam seansındaki sınava gireceğim sanıyor, o otobüsteyim sanıp daha da korkmuş, hemen beni aramış ama ulaşamayınca deliye dönmüş. Üzerine sınıf grubuna "Kayısı bugün hangi seansa girdi, nerde, gördünüz mü onu" diye mesajlar atmaya başlayınca sınıf grubu birbirine girmiş. "Sabah seansına girdik ama Kayısı Kızılay'da takılacağım ben diyordu acaba döndü mü eve?" falan yazmaya başlamışlar. Son görülmem de patlamadan 10 dakika öncesi falan, iyice delirmişler tabii. Hepsi bana yazıyor, arıyor, mesaj atıyor, telefonum kaos içerisinde... Ama anladım ki sevenim çokmuş, duygulandım o yüzden. şljsgşif

Şaka bir yana, o gün akşam seansındaki sınava girseydim tam da sınavdan çıktığım saatte gelen ilk otobüse binmem halinde o patlamada ölecektim belki de. Ya da sınavdan sonra Kızılay'da kalsaydım ya da annemleri çağırıp onlarla gezseydim de... Yani öldürmeyen Allah öldürmüyor gerçekten. O gün Kızılay'da kalmam için milyonlarca sebebim vardı ama yüce Rabbim bir şekilde döndürdü beni oradan. Sanırım bu yüzden ölümle en yakın anım olarak hissettiğim an budur.

NOT: O patlamada bir önceki sene bizim okulda okuyan, bir üst dönemimizden bir arkadaşımızı kaybettik. Üstelik o gün üniversite sınavına girmişti ve sınav akşamı büyükannesine gitmek için Kızılay'da otobüs beklerken vefat etti. Ertesi gün tüm okul cenazeye gitmiştik ve katıldığım ilk cenazeydi. Bu yüzden bu patlamanın acısı bende büyük. Ankara'da yaşayanlar beni anlar, çok patlama gördük geçirdik, hatta daha geçenlerle yine Kızılay civarında yaşandı böyle bir durum. Halen Kızılay'da dolaşan polislerin sayısı artmaya başladığında "Kesin ihbar aldılar," diye korkarız ama bütün bunlar arasında canımızı en çok yakan 13 Mart 2016 patlaması oldu. Şehitlerimize Allah rahmet eylesin, mekanları cennet olsun.

 

[Mona Rosa 🥀🖤]

Şimdi arkadaş değiliz araya pandemi girince birbirimizi daha görmedik.
Benden hoşlandığını da hiç sanmıyorum. Öyle olsaydı ben anlamasan bile arkadaşlarım anlardı. Zaten çocuk garip birisi. Ve birçok şeyi farkında olarak yapıyor ve zevk alıyor bundan.

Şimdi anladim nasil birisi oldugunu

 

[Mona Rosa 🥀🖤]

13 Mart 2016'da Ankara'da Güvenpark önünde yapılan b-mbalı s-ldırı da benim için en korkunçlarından biri sanırım... Zira o sıralar tam da Kızılay'ın göbeğinde bir dershaneye gidiyordum ve o haftasonu hem cumartesi hem pazar günü sabah ve öğleden sonra olmak üzere 2 seans halinde, toplam 4 seanslık bir bursluluk sınavı vardı ve ben sınıfımdaki çoğu arkadaşımı kendimle birlikte bu sınava yazdırmıştım. Normalde pazar öğleden sonra seansı için yazıldığım sınava arkadaşlarımın da ikna etmesiyle hep beraber pazar sabah seansındaki sınava girme kararı aldık ve ben de o seansa geçiş yaptım. Bu sırada en yakın arkadaşlarımdan biri halen beni akşam seansına girecek diye biliyor, bu bilgi bi dursun kenarda.

Neyse, o gün sabah sınava girdim ve çıktım, çıkışta arkadaşlarla Kızılay'da takılalım mı muhabbeti yaptık ama uzun kararsızlıkların ve birkaç fire vermemizin ardından herkes evlerine dağılma kararı aldı. Benimle aynı binada oturan ve aynı okula/dershaneye gelen bir arkadaşımla "İkimiz mi gezsek?" diye düşündük ama yine bir sebepten vazgeçtik - ki şu an sebebi hatırlamıyorum bile -. Sonra otobüs durağına doğru yürürken benim aklıma bir önceki günün kardeşimin doğumgünü olduğu ve kutlayamadığımız geldi. Ben de hemen annemleri arayıp "Anne hadi Kızılay'a gelin de kardeşime hediye falan bakalım," dedim ama annem de biraz düşündükten sonra "Yok sen eve gel, sonra çıkarız," falan dedi. Baktım hiçbir şekilde Kızılay'da kalamayacağım, atladım otobüse geldim eve.

Akşam yemekten sonra bulaşıkları yıkıyordum ve telefonumu da sessizde bırakmışım eşek gibi. 1 saatlik işimin ardından odama bir geçtim 50'ye yakın cevapsız arama ve sınıf grubundan gelen yüzlerce mesaj... Korktum doğal olarak ve o sırada yine arayan arkadaşımın telefonunu açtım. Telefonda hüngür hüngür ağlıyor. Korkuyla ne olduğunu sordum, dedi ki "Nerdesin sen öldün sandım sabahtan beri ağlıyorum burda". Ulan insana "öldün sandım" denilmesi de bir garipmiş. Ben de olaya anlam veremeyerek sordum ne olduğunu yine, meğersem canım arkadaşım voleybol kursu için Kızılay'a yakın bir yerdeymiş ve Güvenpark'ın önünde bomba patladığını duyunca (Ankara'yı bilmeyenler için dipnot: Güvenpark Kızılay'ın göbeğinde bir yer) apar topar voleybol hocaları tarafından mekandan çıkarılmışlar ve evlerine sağ salim dönsünler diye uğraşmışlar. Bu sırada Kızılay'ın yakınlarından geçerken patlayan b-mba yüzünden yanan bir otobüs görmüş ve şansa bakın ki bu otobüs benim evime giden tek otobüs... Bir de arkadaşım beni akşam seansındaki sınava gireceğim sanıyor, o otobüsteyim sanıp daha da korkmuş, hemen beni aramış ama ulaşamayınca deliye dönmüş. Üzerine sınıf grubuna "Kayısı bugün hangi seansa girdi, nerde, gördünüz mü onu" diye mesajlar atmaya başlayınca sınıf grubu birbirine girmiş. "Sabah seansına girdik ama Kayısı Kızılay'da takılacağım ben diyordu acaba döndü mü eve?" falan yazmaya başlamışlar. Son görülmem de patlamadan 10 dakika öncesi falan, iyice delirmişler tabii. Hepsi bana yazıyor, arıyor, mesaj atıyor, telefonum kaos içerisinde... Ama anladım ki sevenim çokmuş, duygulandım o yüzden. şljsgşif

Şaka bir yana, o gün akşam seansındaki sınava girseydim tam da sınavdan çıktığım saatte gelen ilk otobüse binmem halinde o patlamada ölecektim belki de. Ya da sınavdan sonra Kızılay'da kalsaydım ya da annemleri çağırıp onlarla gezseydim de... Yani öldürmeyen Allah öldürmüyor gerçekten. O gün Kızılay'da kalmam için milyonlarca sebebim vardı ama yüce Rabbim bir şekilde döndürdü beni oradan. Sanırım bu yüzden ölümle en yakın anım olarak hissettiğim an budur.

NOT: O patlamada bir önceki sene bizim okulda okuyan, bir üst dönemimizden bir arkadaşımızı kaybettik. Üstelik o gün üniversite sınavına girmişti ve sınav akşamı büyükannesine gitmek için Kızılay'da otobüs beklerken vefat etti. Ertesi gün tüm okul cenazeye gitmiştik ve katıldığım ilk cenazeydi. Bu yüzden bu patlamanın acısı bende büyük. Ankara'da yaşayanlar beni anlar, çok patlama gördük geçirdik, hatta daha geçenlerle yine Kızılay civarında yaşandı böyle bir durum. Halen Kızılay'da dolaşan polislerin sayısı artmaya başladığında "Kesin ihbar aldılar," diye korkarız ama bütün bunlar arasında canımızı en çok yakan 13 Mart 2016 patlaması oldu. Şehitlerimize Allah rahmet eylesin, mekanları cennet olsun.

Çok üzüldüm ya büyük geçmiş olsun ve başın sağolsun demek ki daha yasayacak gunlerin varmis yani boyle bir seye kader de diyemiyorum o kadar insan katledilmis daha yasayacak gunleri varken bu hepimizin sorumlulugu aslinda birilerinin ulkesinde olmuyorsa bizim ulkemizde de olmayabilir gelecekteki cocuklarimiz icin en azindan biz bunu basarmaliyiz Ben cografya kaderdir sozune bu yuzden inanmiyorum bir toplum kendi kaderini kendisi cizebilir ancak ki hadi kaderse de en guzel kaderlerden birisi bu cografyada yasayan insanlarin basina gelmis kiymetini bilene tabii neyse cok da ciddi olmayayim tekrardan basin sagolsun ❤❤

 

[kayısı]

Çok üzüldüm ya büyük geçmiş olsun ve başın sağolsun demek ki daha yasayacak gunlerin varmis yani boyle bir seye kader de diyemiyorum o kadar insan katledilmis daha yasayacak gunleri varken bu hepimizin sorumlulugu aslinda birilerinin ulkesinde olmuyorsa bizim ulkemizde de olmayabilir gelecekteki cocuklarimiz icin en azindan biz bunu basarmaliyiz Ben cografya kaderdir sozune bu yuzden inanmiyorum bir toplum kendi kaderini kendisi cizebilir ancak ki hadi kaderse de en guzel kaderlerden birisi bu cografyada yasayan insanlarin basina gelmis kiymetini bilene tabii neyse cok da ciddi olmayayim tekrardan basin sagolsun ❤❤

Teşekkür ederim balım, bence haklı olduğun kısımlar var. Demek istediklerini çok iyi anlıyorum. Allah bir daha yaşatmasın diyelim, ne diyelim...

 

[Haney 🍯]

Ben cuma günü doğdum. Annem bana hamileyken sancısı tutmuş cuma günü. Babam da pazartesi günü hastaneye götürmek istemiş. Allah rahmet eylesin, babaannem tutturmuş illa bugün götür bugün götür diye. Babam da götürmüş cuma günü. Annemin suyu bitmiş, sıkışmışım orada. Zaten sezaryen bir şekilde doğdum ben. Pazartesi gitselermiş doğmadan ölecekmişim

 

[Mona Rosa 🥀🖤]

Ben cuma günü doğdum. Annem bana hamileyken sancısı tutmuş cuma günü. Babam da pazartesi günü hastaneye götürmek istemiş. Allah rahmet eylesin, babaannem tutturmuş illa bugün götür bugün götür diye. Babam da götürmüş cuma günü. Annemin suyu bitmiş, sıkışmışım orada. Zaten sezaryen bir şekilde doğdum ben. Pazartesi gitselermiş doğmadan ölecekmişim

Senin gibi bir balı foruma bagislamis Allah ❤❤❤❤❤❤❤❤

 

[Haney 🍯]

Senin gibi bir balı foruma bagislamis Allah ❤❤❤❤❤❤❤❤

Sağ ol balımmm