A
Anonymous (99b7)
Söylemek istediklerimi söyleyemediğim için ara sıra aklıma gelen birisi var. Belki bir yere yazarsam her aklıma geldiğinde kötü hissetmeyi bırakırım diye buraya yazmak istedim. Bahsettiğim çok eski bir arkadaşım. Eski çünkü bana göre artık işine yaramayacağım için beni kapı dışarı etti. Sanki yıllarca vakit geçirip birlikte büyümemişiz gibi hem de. Yaptığı birçok şeyi görmezden geldim. Üzülsem de hatırladıkça kendi kendime ne olacak, küçüktük önemli değil dedim. O uzun süredir yanımda olduğu için en büyük değeri ona verdim. Başkalarıyla derin arkadaşlıklar kurmaya gerek duymadım. O bana yetiyordu. Hayatı çok güzel değildi ve ailesiyle sorunlar yaşıyordu. Bu yüzden çoğu zaman onu mutlu edebilmek için bir ton yol denedim ve istemediğim birçok şeyi o mutlu olsun diye yaptım. O zamanlar önemli değildi. Onun sorunları benim sorunlarımdı. Yanındayken rahat nefes alabileceği biri olmak istemiştim. Sonunda bir gün istediğini yapamayacağımı söylediğimde nankör olmakla suçlanıp öylesine biriymişim gibi bir kenara atıldım. Kendimi çok yalnız ve ihanete uğramış hissettim. Konuşabileceğim kimse yoktu. Kimseyle de konuşmak istemiyordum zaten. Beni yargılamalarından daha kötüsü suçlamalarından korkuyordum. Bir aydan fazla evden dışarı çıkmadım. Evde de genelde odamdan dışarı çıkmadım ve ailemle bile konuşmadım. Hiçbir şey izlemek ya da okumak istemedim. Hiçbir şeye odaklanamadım. Sadece yatıp boşluğa bakıyordum, uyuyordum ya da ağlıyordum. Hem çok sinirlendim hem de çok üzüldüm. Onu hayatımda koyduğum noktayı tam anlamıyla o zaman fark ettim. Güçlü kişiliği sebebiyle eziliyordum. Kendimi bile onun kadar tanımıyordum ve açıklamakta zorlanıyordum. İlk defa kendimle baş başa kaldım sanırım. Hayatımı birinin yancısı olarak yaşamışım gibi hissettim. Her şey mantıksız gelse de kötü hissediyordum ve nasıl baş edeceğimi bilemiyordum. Ailemin zorlamasıyla bir şeyler yapmaya ve dışarı çıkmaya başladım. Birileriyle başka şeyler konuştukça aklıma gelmemeye başladı. Ben de tüm hislerimin bittiğini düşündüm. Okullar başlayınca farklı işlerim oldu ve dikkatim daha da dağıldı ama hala aklıma geldiğinde üzülüyorum. Tam olarak neye üzüldüğümü ayırt edemiyorum. Sinirlendiğim için mi özlediğim için mi bilmiyorum.
Ben de her zaman en doğru insan değildim. Haksız olduğum ve gereksiz yere olay çıkardığım zamanlar oldu. Şu an baktığımda sadece ben ihtimal bile vermezlen onun bu şekilde beni bırakabileceğinden korktuğum için çıkardım o olayları sanırım. İçten içe kompleksi olduğumu da biliyordum. Kendimi bu yola ben mi sürükledim yoksa çoktan güzergah belli miydi bilmiyorum. Yakın zamanda karşılaştık ve merhabalaştık. Birden yüz yüze geldiğimiz için görmezden gelemedim. O da hiçbir şey olmamış gibi sarılıp dersler için kendince tavsiyeler verdi. Normal olan bu mu? Bir gün ona nasıl hissettiğimi söylesem bir şey değişir mi? Ne değişir? İkimizin de artık farklı hayatları var. Ben seni olması gerekenden çok daha üstte bir yerlere koydum ve acısını çektim, desem ne değişir? Hiçbir şey değişmeyecek gibi geliyor ama artık hatırlayıp üzülmek de istemiyorum. Böyle bir şey mümkün değil sanırım.
Ben de her zaman en doğru insan değildim. Haksız olduğum ve gereksiz yere olay çıkardığım zamanlar oldu. Şu an baktığımda sadece ben ihtimal bile vermezlen onun bu şekilde beni bırakabileceğinden korktuğum için çıkardım o olayları sanırım. İçten içe kompleksi olduğumu da biliyordum. Kendimi bu yola ben mi sürükledim yoksa çoktan güzergah belli miydi bilmiyorum. Yakın zamanda karşılaştık ve merhabalaştık. Birden yüz yüze geldiğimiz için görmezden gelemedim. O da hiçbir şey olmamış gibi sarılıp dersler için kendince tavsiyeler verdi. Normal olan bu mu? Bir gün ona nasıl hissettiğimi söylesem bir şey değişir mi? Ne değişir? İkimizin de artık farklı hayatları var. Ben seni olması gerekenden çok daha üstte bir yerlere koydum ve acısını çektim, desem ne değişir? Hiçbir şey değişmeyecek gibi geliyor ama artık hatırlayıp üzülmek de istemiyorum. Böyle bir şey mümkün değil sanırım.
