Bilmiyorum

[Anonymous (ab46)]

Sizce 19 yaşında birinin ailesinin boşanmasını kafaya takması normal mi? Ya da bunun için yaşamının sonuymuş gibi düşünmesi. Ebeveynlerinin hatalarını bildiği halde yine de onları bırakamaması,sevmeye devam etmesi onca şeye rağmen. Ya da babasının boşanma fikrini söylemek için defalarca arayıp konuyu açamaması havadan sudan konuşup 5 dk sonra tekrar kapatmasını kaldıramaması. Fazla mı hassasım yoksa normal mi? Büyüyemedim gibi hissediyorum insanlar anlaşamayabilir ayrılabilir değil mi. Konu benim ailem olunca daha önce de boşanma vardı ki bir sene önce yine oldu o zaman o kadar koyvermişken şimdi niye bu kadar hassas davranıyorum. Kendimi bildim bileli zaten olmamıştı çocukken bile çocuk değildim ama o zamanlar umudum vardı uzun zamandır umudum yok bıraktım, olmayacağını biliyorum ama yine de seçim yapmak zorunda kalmak o kadar koyuyor ki. Bana ailenin önemini o kadar kavratmışken şimdi seçim yapmak zorunda olmak o kadar zor geliyor ki istemiyorum. Vekalet gibi bir sorunum olmayacak tabi, annemin yanında olucam ama babamın benim hakkında ne düşüneceğini -hatta bizim- çok iyi biliyorum. Bir yıl geçmesine rağmen, hala geçen boşanma kararında annemin yanında durduğumuz için bizim onu değersiz gördüğümüzü düşünüyor buna o kadar inanmış ki, bu beni çok kırıyor o anlarda dediği sözler, unutamıyorum hala suçluluk duyuyorum ama neden suçlu ben oluyorum yıllarca aralarında kaldık hiçbirini de biz yapmadık neden anne ve babam yüzünden suçlu hissediyorum neden bir kez yetişkin olmayı onlar düşünmüyorlar. Bırakmam gerek biliyorum. Babam yine annemin kararını destekleyeceğimi duymaktan korktuğu için telefonda açılamadı bana biliyorum. İşte bu üzüyor zaten beni. Annem baban seni arıycak dediğinde saatlerce bekledim o telefonu ama açtığında sadece kendime iyi bakmamı derslerime odaklanmamı parayı dert etmemi falan konuştu yine bir şey demedi.. Fazla mı abartıyorum şu an keşke ölsem. Çok yoruldum gerçekten hani zaten daha kendimde çözemediğim sorunlar varken çocukluğumdan beri peşimi bırakmayan aile sorunları var ama niye bırakamıyorum neden seçim yapmak istemiyorum. Bir yanım hala inanmıyor çünkü 2010 senesi 2013 2020 22 şimdi yine kaç kez aynı dönemden geçtik ve ben sürekli böyle tetikte olmaktan yoruldum. Annemle babamın gelgit duygularından. Çünkü ben atlatamıyorum günlerim aylarım sadece bir kelimeyi düşünmekle geçiyor böyle geçen bir senemi heba etmişken her şeyin düzeleceğine inancım kalmadı artık Şu an bile durduramıyorum göz yaşlarımı. Sanırım fazla abartıyorum ablamın dediği gibi akışına bırakmam lazım. Biz aile olmayı bırakalı çok oldu. Ne kadar babamı kıracağımı bilsem de en doğru kararın ne olduğunu biliyorum. Bildiğimi kabullenmek önemli. Peki kabullenebilecek miyim bilmiyorum. Her şeyin yok olmasını dilerdim keşke baştan hiç gelmeseydim bu dünyaya

 

[Blabla]

Senin bu şekilde sorumlu hissetmene baban sebep olmuş. Aranıza bir duvar örmesine rağmen duvarın diğer tarafında olduğun için seni suçlamış kısaca. Sen hiçbir şeyden sorumlu değilsin, annenin yanında durman gayet akıllıca bir davranıştı, her ne kadar şuanda üzülsen de babanı sen taniyorsun. Ona nasıl davranman gerektiğini sen biliyorsun. Baban seninle bu denli mesafeli olduğu sürece senden ayrı bir destek beklememeli. Evlilik gibi boşanmak da normal bir şeydir. Sunu hiç bir zaman unutma sen bu dünyada olmasan bile onlar mutlaka ayrılacaklardi.

 

[Valin]

Üzülüyor olman kadar normal bir şey yok önce yaşadığın duygunun yaşanması gereken bir duygu olduğunu ve bunu yaşadığın için kendini suçlamaman gerektiğini fark etmelisin. Çoğu insan bildiği ve alıştığı düzenin, o düzen yıkık dökük olup sana zarar verse bile, bozulmasından korkar. Hatta bazı zamanlar vardır ki o düzen bozulursa dünyanın başına yıkılacağına inanır. Ben şu an senin böyle bir anında olduğunu düşünüyorum, bazı tetikleyici sebepler ile konfor alanından çıkmak seni aşırı korkutuyor. Ama bu bir süreç ne şekilde sonuçlanırsa sonuçlansın geçecek bir süreç. Sadece bu süreci geçirirken çok fazla yara almamak için çabalaman veya destek alman çok daha iyi olur, böylece bir travma yerine can sıkıcı bir anıya dönüşebilir tüm bu yaşadıkların.
Mutsuz ve huzursuz bir aile ortamındansa boşanmaları onlar ve sizin için çok daha iyidir ve emin ol onlar içinde kolay bir süreç değildir. Kendini tercih yapmak zorunda hissetmemelisin ikisi de senin hayatındaki en önemli insanlar. Birinin yanında durup kararlarını destekliyor olman diğerini gözden çıkardığın anlamına gelmez. Eğer annen ya da baban böyle hissediyorsa bunu dile getir.
Ve son olarak evet 19 yaş küçük bir yaş değil ama çok genç bir yaş. Ne çocuksun ne de yetişkin, hayatının sorumluluğunu hem sırtlanmaya çalışıyorsun hem de bu sorumluluğu unutuyorsun. Bu hissettiklerine çocukça duygular niye hissediyorum ki deme kısacası, umarım senin için her şey güzel ilerler

 

[Lilac]

Keşke benimkilerde boşansa, sadaka dağıtırım muhtemelem ksksksksksk

Gönderi otomatik olarak birleştirildi: 22 Mar 2024

Bundan etkilenmen çok normal bunun için kendinin üzerine gitmemelisin. Olaya şu açıdan bak yetişkin ve reşit birisin istediğin zaman babanı da anneni de görebilirsin, onlarla vakit geçirebilirsin. Bu konuda bi kısıtlaman olmayacak. Boşanma sürecini atlatırsanız diğer kısmının daha -bu sürece kıyasla- kolay geçeceğini düşünüyorum, umarım öyle olur, sizin için.

Dediğine göre 3 kere dönmüşsünüz bu yoldan, bence seni asıl bu kadar yoran şey bu. Bazı şeylerin bu kadar uzatılması insanı aşırı derecede yıpratıyor, sen bu yıpranma anını yaşıyorsun bence, muhtemel iş sona erdiğinde şu ankinde daha iyi hissedeceksin kendini. Bu süreci ailenden koparak kendini yanlızlaştırarak geçirmek yerine onlarla daha fazla vakit gecirirsen senin için daha kolay olabilir belki, sadece bi tavsiye.