Her Şeyin Üst Üste Geldiği "O" Dönem

[kayısı]

Size de oluyor mu bilmiyorum ama bazen her şey üst üste gelir ve artık dayanamayıp en ufak şeye bile ağlamaya başladığın bir dönem yaşarsın ya... Tam olarak öyle bir dönemdeyim. Normalde böyle bir şey olduğu zaman nişanlıma ağlarım - ki buna bile çok zor alıştım, çünkü birinin beni ağlarken görmesi beni daha çok geriyor - ama kendisi birkaç güne askere gidecek ve ona ne zaman ağlasam günlerce bunu düşünüp üzülüyor. :/ Askerdeyken aklında sürekli benim saçma sapan dertlerim olmasın dedim ve kendimi burada buldum, dostlarım. O yüzden size içinden geçtiğim dönemin saçmalığını şöyle özetleyeyim:

İş hayatı konusunda her şey çok karmaşık. Avukat olduğumu bilenleriniz var zaten. Başka bir avukatın yanında çalışmama ek olarak kendi müvekkillerim de var (daha doğrusu nişanlımla ortak müvekkillerimiz) ama benim yanında çalıştığım avukatın işleri o kkkkkadar yoğun ki genelde nişanlım ilgileniyor dosyalarımızla. Ancak şimdi 1 aylığına bile olsa kendisi askerde olacak ve üzerime ani bir iş yükü binecek. Aynı zamanda yanında çalıştığım avukat da asgari ücrete zam gelmesine rağmen maaşıma zam yapmayacak gibi duruyor ve hem kendi evini geçindirmeye çalışıp hem de evliliğe hazırlanan şahsım için bu açıkça bir istifa sebebi. Ayrılıp kendi işlerime bakayım desem o da zor, çünkü kendi işlerim daha yeni yeni gelmeye başladı ve aile evinde yaşamadığım için oradan gelecek kazancım 1 haftada kül olur. "E başka bir avukatın yanında çalış Kayısı?" diyebilirsiniz ama maalesef dışarıda o kadar çok işsiz avukat var ki, CV'min oldukça iyi olması buna yetmiyor. İstediğim maaşı verecek bir tane bile efendi avukat kaldığını düşünmüyorum + evlenecek olmam da büyük bir sorun, çünkü cam tavana maruz kalmam çok olası. Kısacası, her an işsiz kalma riskimin yanında geçindirecek bir evimin ve dizmem gereken bir çeyizimin olması şu sıralar beni mahvediyor.

Bunun yanında ailevi sorunlar... Yakın zamanda dedeme kanser teşhisi kondu ve daha önce hiçbir aile büyüğümü (en azından bu kadar yakın olan birini) kaybetmediğim için çok sevdiğim dedemin ölecek olduğunu düşünmek beni çok geriyor şu sıralar. Elbet herkes ölecek ama ben bunu kaldırmaya hazır mıyım, bilmiyorum. Sürekli olarak aklımda dedem ve daha 1 ay önce gözlerinin içi gülen hali var. Ancak bayramda ziyaret ettiğimde gördüğüm hali beni kahretti. Bildiğim dedemden ve tatlı gülüşünden eser kalmamıştı. Üstelik kendisi şehirdışında olduğu için sürekli ziyaret de edemiyorum. Arayınca da kelimeler boğazıma diziliyor, "İyi misin?" diye soruyorum ama iyiyim kelimesini duymayı bırak, adamın "Kötüyüm," demeye bile mecali yok. Tüm bayram tatilim ağlamamak için kendimi tutmamla geçti sadece, dinlenmek falan da yalan oldu.

Bütün bunlara ek olarak ufak tefek başka sorunlar da var tabii ama biriktikçe bir yığın oluveriyorlar işte. Nişan/düğün hazırlıkları, mobilya fiyatları, ağırlamam gereken misafirler, ev arkadaşlarımla sorunlarım, borçlarım, ihtiyaçlarım için paramın asla yetmemesi yüzünden sürekli bir şeyleri ertelemek zorunda kalmam, etrafımdakilerden sürekli olarak "sen gelin olacaksın, biraz kilo ver" tarzı cümleler duymam yüzünden beslenme düzenimi alt-üst ettiğim gerçeği... Ulan bir türlü elime ulaştırılamayan kargom bile çok önemli bir şeymiş gibi aklımın bir köşesinde takılı kalıyor işte. Sürekli bir şeyler düşünmek ve sürekli bir şeyleri planlamam lazım gibi hissediyorum. Bütün bunlara ek olarak 2-3 gündür bir türlü uyuyamıyorum. 5 dakikada bir uyanıyorum ve ofiste o kadar ölü bir haldeyim ki, bugün iş arkadaşım bana ciddi bir sorunum olup olmadığını sordu. Hangi birini anlatayım ki diyemediğim için de uyuyamıyorum dedim sadece. Bunun anksiyete ve depresyon belirtisi olabileceğini falan söyledi, kendisi de zamanında bundan mustarip olmuş birisi çünkü. Bu fikrin üzerinde durursam iyice deliririm diye düşünüp üzerinde durmamaya karar verdim ama halen aklımda "Hah bir de depresyonumuz eksikti," düşüncesi var saatlerdir.

Ne yapmam gerek bilmiyorum. Zihnimdeki sesleri nasıl susturabilirim bilmiyorum. Susturmayı geçtim, birazcık kıssam şu sesleri o da yeter ama yok... Psikolog randevusu ayarlayayım diyorum ama mesai saatlerim yüzünden o da mümkün değil. Sanki yapmam gereken şeyleri yapabilmek için bir günün 70 saat üzerinde falan olması gerek gibi hissediyorum artık.

Ne yapmam gerektiği hakkında fikri olan varsa seve seve dinlerim. Emin olun, beni dinleyen biri olduğunu bilmek bile beni mutlu edecektir. Şimdiden herkese teşekkür ediyorum.

 

[kayısı]

Her gelin incecik olucak diye bir kural yok boşver onları en güzel zamanın seni üzmesin onlar. Deden umarım yakın zamanda sağlığına kavuşur, babamdan biliyorum zor bir dönem. Nişanlın kısa sürede geliyormuş o gelince her şey rayına oturur. Nişandı düğündü derken fazlaca strese girmişsin haklısın zor işler, umarım güzelce atlatırsın.

İnsanlara aynı cümleleri kurmaktan o kadar bıktım ki en sonunda "Tamam diyet yapacağım, susun artık," derken buldum kendimi. Diyet de değil yaptığım, öğün kestim resmen saçma sapan bir şey oldu. Şimdi de gün içinde yemek yiyemiyorum doğru dürüst, ancak akşamları deli gibi acıkmış oluyorum ve çok hızlı yemek yiyorum. Beslenme düzenimi mahvettiler gerçekten. Güzel dileklerin için de teşekkür ederim, senin için de çok zorlu bir dönem olmuş olmalı. Umarım iyisindir.

 

[kayısı]

Geçecek kayısı, hepsi geçecek. Bu duyguları da yaşaman gerekiyormuş, daha güçlü uyanacaksın bu duygularla baş ederek. Daha farklı şeyleri göreceksin. Pozitife odaklanmak bazen çok güç geliyor ama atlatınca neler atlatmışım demek de çok keyifli olacak.

Umarım neler atlattım diyeceğim o dönem çok hızlı gelir. Biraz olsun keyiflenmeye ihtiyacım var gerçekten. Teşekkür ederim.

 

[haneull]

Çok klasik bir cümle biliyorum ama Allah sağlığına zeval vermesin Kendini salma çok zor oluyor tahmin edebiliyorum ama eğer fiziksel sağlığın düşerse yapman gerekenleri az az yapmak yerine hiç de yapamayabilirsin hem sayılı gün çabuk geçer derler tez zamanda işlerini yoluna koymani diliyorum
Benim son 9 dokuz senem böyle geçti desem abartı olmaz sanırım Hayatımda 4 kötü şey olduysa 1 tane iyi oldu ve o yanlışlar 1 güzelliği de götürmesin diye çok uğraşmamın yüzü suyu hürmetine yaşıyor ve nefes alıyorum.. Ama malesef böyle zamanlar çok hasar bırakıyor insanda. Ben strese bağlı fiziksel hastalıklar duygusal ataklar ve kilo alma gibi bir çok zarara uğradım. Düzelicez inşallah hdjdjdjdj

 

[kayısı]

2023 benim için çok kötü bir sene oldu. Hatta hayatımın en kötü zamanlarıydı geçtiğimiz şu birkaç ay. Nasıl her şey bu kadar üst üste gelebilir? Ne zaman bitecek bunlar? diye düşünmekten artık mahvolmuştum. Daha önce hiç yaşamadığım duyguları yaşadım. Çok kötü etkilendim ve bu hiç sona ermeyecek gibiydi. Ama bitti. Artık her şey yolunda. Hayatım artık eskisi gibi. Sanki o zamanları hiç yaşamamışım gibi devam ediyorum hayatıma. Benim de anneanneme beyin tümörü teşhisi kondu 3 ay önce. Kötü huyluydu. Onu her gördüğümde ağlıyordum. Seni çok iyi anlıyorum. İnşallah deden sağlığına kavuşur. Hiçbir şey imkansız değil. Ümidini yitirme. Bu kötü günler de mutlaka geçecek. Mutlaka güzel günleri göreceksin. İş hayatın da evliliğin de ailevi meselelerin de mutlaka hepsinde güzel zamanları göreceksin. Buna inanarak devam etmen lazım. Her şey bitti artık napacağımı biimiyorum DEME sakın!
Belki bir ay belki birkaç ay sonra mutlu olacağın günlerin olacağına inanıyorum ben. Sen de inan. Umarım en ama en yakın zamanda bunları atlatırsın. Yaşça küçük olsam da anlatmak istersen dinlerim hep kendine çoooook iyi bak

Beni inanılmaz duygulandırdın... Forum kraliçesine yakışır bir mesajdı ve ofiste olmasam hüngür hüngür ağlardım herhalde. kjghflkdfg Teşekkür ederim, çok iyi hissettirdin. İhtiyacım olursa mesaj kutunu rahatsız etmekten zevk duyacağım. Anneannen için de çok üzüldüm ama artık mutlu olmana çok sevindim. Umarım mutluluğun daim olur balım.

 

[kayısı]

Çok klasik bir cümle biliyorum ama Allah sağlığına zeval vermesin Kendini salma çok zor oluyor tahmin edebiliyorum ama eğer fiziksel sağlığın düşerse yapman gerekenleri az az yapmak yerine hiç de yapamayabilirsin hem sayılı gün çabuk geçer derler tez zamanda işlerini yoluna koymani diliyorum
Benim son 9 dokuz senem böyle geçti desem abartı olmaz sanırım Hayatımda 4 kötü şey olduysa 1 tane iyi oldu ve o yanlışlar 1 güzelliği de götürmesin diye çok uğraşmamın yüzü suyu hürmetine yaşıyor ve nefes alıyorum.. Ama malesef böyle zamanlar çok hasar bırakıyor insanda. Ben strese bağlı fiziksel hastalıklar duygusal ataklar ve kilo alma gibi bir çok zarara uğradım. Düzelicez inşallah hdjdjdjdj

Çok haklısın aslında... Geçen sene de böyle yoğun ve zorlu bir dönemden geçmiştim, o dönemde yaşadığım bazı fiziksel durumları bilen bir arkadaşıma anlatınca panik atak başlangıcı olabileceğini söylemişti ve inanılmaz korkutmuştu beni bu durum. Çok şükür uzun zamandır öyle durumlar yaşamıyorum, iyiydim. Ama şu sıralar yine kötü bir duygu kapladı içimi, sağlığımdan olmam inşallah diye korkmaya başlamıştım. İnşallah düzelir, mutlu oluruz artık balım. Dediğin gibi, sağlık daha önemli. Teşekkür ederim yorumun için.

 

[kayısı]

Evet o dönemi çok iyi biliyorum sanki lanetlenmişsin de "neden her şey üst üste şimdi geliyor" gibi şeyler düşünmekten kendini alıkoyamıyorsun.Ama bunun tek çaresi ZAMAN.Çünkü sorunlarının hepsi anlık ama sana etkisi oldukça ağır ve hiç geçemeyecekmiş gibi hissettiren şeyler.Avukatlıkta olduğu gibi ülkemizde her meslek grubu az çok bu kaygı ve endişelerden muzdarip.İyi bir diploma bile sana güvence sağlayamıyor artık;torpil,nepotism, mobbing.. o yüzden insanlarda bastırılmış duygular ve bu yapılan haksızlıkları sineye çekme gibi adaptasyon ortaya çıkmış durumda çünkü ÇARESİZLİKTEN dolayı ve iş verenler de bundan cesaret alarak bu haksızlığa devam edebiliyorlar, suistimal etmekte hiç sakınmıyorlar.Bence evlilik ve askerlik sürecini gönül rahatlığıyla yola koyduktan sonra iş olayını en yakın ve güvendiğin kim varsa konuş derim.Eğer iş verenle bu konuyu konuştuğun halde sana hakkını halen vermiyorsa daha fazla durmak sana daha zarar verebilir hem mental açıdan hem maddiyat açısından çünkü emeğinin ve vizyonun neyse karşılığını almak senin en doğal hakkın ama bunu aceleye getirme dediğim gibi önce hayatındaki temel sorunları raya oturt sonra halletmeye çalış yoksa ani sinir ve üzüntü ile alınan kararlar daha çok reaksiyona yol açabiliyor.Deden için çok üzüldüm, umarım sağlığına kavuşur ama şunu anlaman gerekiyor ki hepimizin eninde sonunda tek göreceği gerçeklik ÖLÜM yani bu bedeni terk etmemizdir.Önce lütfen bunu kabullenmeye çalış çünkü bunu bastırmak ölüm fikrini kabullenememek zaten en zorudur ama bunu atlatmanın tek yolu da bu.Ölüm kötü bir şey değildir sadece sevdiklerimizin,bu realitedeki yokluğunu düşünmektir bize acı veren.Ama deden bir gün göçüp gitse bile onunla yaşadığın güzel anılar her zaman kalbinde ve aklında yer edinecek.Yani aslında senin bilincinde halen yaşıyor olacak ve onu gördüğün, tanıdığın hayatında karşına böyle seni çok seven ve senin çok sevdiğin birisi olduğu için şükran hisset sakın kedere verme kendini;evet bu kolay bir şey değil ama kabullenmek ve ölümün eninde sonunda hepimizin kapımızı çalacağını bilmek bu acımızı bir nebze hafifletir ve ölümün bize vermiş olduğu nasihat ve erdemle olgunlaşmamızı sağlar.Bu dünyadaki anlamını tam olarak bilemediğimiz tek gerçeklik ÖLÜM çünkü sonrasında ne yaşandığını bilemeyiz lütfen en azından bu şekilde düşünmeye çalış derim.Biri sana kilon hakkında kötü hissettirecek şeyler söylüyorsa (ne kadar iyilik yaptığını sansalar da) ilk başta onları değil kendini dinlemen gerekir çünkü burda asıl senin ne istediğin, nasıl hissettiğin önemli.Seni senden daha iyi tanıyacak kişi olamaz eğer sen kilo vermek istiyorsan ver bir başkası öyle düşündüğü için değil.Bir süre sonra kendi özgüveni ve öz saygının kaybedebiliyor insan ve sürekli başkalarını tatmin etme,onların isteklerini yerine getirme ihtiyaç duyma, onların ne düşündüğünü umursama olayına evrilebiliyor.Bu da kalıcı hale geliyor ve en çok zarar gören kişi yine sen oluyorsun maalesef.Evlilik senin en mutlu günün olacak,evet sevdiklerinin görüşleri de önemlidir ama sana bir şeyler dayatıyorsa ve seni kötü hissettiriyorsa önceliğini kendine verebilirsin bence sen nasıl mutlu hissediyorsan öyle davranHer şey üst üste geldiği için kaygı ve endişe yüzünden uyku sorunu bozukluğu yaşıyor gibisin umarım sürekli yaşadığın bir şey değildir eğer öyleyse arkadaşının da dediği gibi depresyon belirtilerinden biridir.Uyku çok önemlidir bu da sinirlerini zayıflatıyor, dayanamayacak haldeysen bir uzmanla görüş derim.Kafandaki sorular şu an susmayacaktır bunun için seni rahatlatan bir şeyler varsa yatmadan önce yapmaya çalış mesela ben kafam aşırı dolu olduğunda boş bir sayfaya karalama veya yazı yazarak rahatlıyorum ya da en basitinden müzik veya doğa sesleri,nefes alma egzersizleri, meditasyon...Sana hangisi iyi geliyorsa denemeye çalış, bunların hepsi geçecek şu an böyle gelmiyor olabilir ama sorunlarının ilacı ZAMAN.Bu süreçte kendini yıpratmamaya çalış çünkü sana en çok yine sen lazımsın umarım bi' nebze de olsa yardımcı olabilmişimdir

Gözlerim doldu gerçekten. Pek çok açıdan içimi rahatlatan bir tavsiye yazısı olmuş bu, gerçekten çok çok çok teşekkür ederim. Patronumun maaş konusunu açmasını bekliyorum iş mevzusunu çözmek için. Çünkü maaşımı düşündüğüm oranda artırmazsa gerçekten geçinebilmemin imkanı yok ve işe girdiğim ilk zamana göre 2 kat daha yoğun bir tempo var ve ben ofisten çıkınca bile iş düşünür hale geldim. Anlık sinirle mi alıyorum bu kararı biliyorum ama "sessiz istifa" denilen o durumu yaşıyor gibiyim daha patronla konuşmadan. Ama haklısın, bu konuda karar alırken epey sakin kalmam lazım.

Her mesleğin ve diplomanın içinin boşaltılmış olması ayrı bir konu zaten. Seçimlerden çok umutluydum bu yüzden ama her şey gibi o da yalan oldu. Umarım gelecekte verdiğimiz emeğin karşılığını alabileceğimiz bir dönemde yaşarız.

Zaten söylediğin her şeyde çok haklısın, o yüzden daha fazla laf kalabalığı yapmayacağım. Yeniden teşekkür ederim. Karalama işini ve meditasyonu bir deneyeyim, belki güzelce uyurum bu akşam. Milyon kez teşekkürler.

 

[Hissiz Müziğim]

İnsanlara aynı cümleleri kurmaktan o kadar bıktım ki en sonunda "Tamam diyet yapacağım, susun artık," derken buldum kendimi. Diyet de değil yaptığım, öğün kestim resmen saçma sapan bir şey oldu. Şimdi de gün içinde yemek yiyemiyorum doğru dürüst, ancak akşamları deli gibi acıkmış oluyorum ve çok hızlı yemek yiyorum. Beslenme düzenimi mahvettiler gerçekten. Güzel dileklerin için de teşekkür ederim, senin için de çok zorlu bir dönem olmuş olmalı. Umarım iyisindir.

Kilo konusunda ben de çok eleştiriye maruz kalıyorum. Ama ben bildim bileli yaşıma ve boyuma göre kiloluyum. Zayıflamayı hiç istemiyorum. Kendimi bu halimle gerçekten çok seviyorum ve rahat da hissediyorum. Ama annem kilo vermemi söylediğinde ben kendimi böyle çok seviyorum çok rahatsız oluyorsan sen kilo ver senin de kilon çok var diyorum. Ben bu durumdan hiç şikayetçi değilim sizin şikayetiniz umrumda bile değil. Zaten dediklerinizi umursasaydım çoktan kilo vermiştim diyorum. O yüzden çok da takma kiloyu, verilip alınır . Önemli olan senin istediğin ve sağlığın. Nişanlın da kilondan rahatsız olmuyorsa bırak millet istediği kadar rahatsız olsun. Vermek istersen verirsin vermek istemezsen de vermezsin. Kendini çok da zorlama.
Mesela benim kilo vermem baya bir zamanımı alır. Ben kilo vermek için o kadar zaman uğraşamam. En fazla iki ay uğraşırım. Zaten günlerim aşırı yoğun geçiyor. Sabah dörtte kalkıyorum işe gidiyorum öğlen geliyorum banyo yemek iki saat uyku derken akşamüstü oluyor. Yemek ve ev temizliğiyle uğraşıyorum. Akşam yemeğini yiyip bütlere çalışıyorum. Gece yarısı da uyuyorum. O kadar yorucu geçiyor ki bıktım usandım. Hava da o kadar sıcak ki boğuluyorum resmen . Dün çok kötü oldum sıcaklar yüzünden bayıldım bayılacağım .Bu yorgunlukta ne spor yapabilirim ne diyet. Kendime ayıracak bir saatim bile yok. Önceden kitap okurdum, film veya dizi izlerdim onları şuan hiçbir şekilde yapamıyorum . Instagram'da reels izlerdim. O bile yok.
Ben de hukuk okuyorum 1. sınıfı bitirdim ama burnumdan geldi bazen ağlıyorum bu bölümü bıraksam mı diye. Nasıl çalışacağını da bilmiyorum. Eşit ağırlık öğrencisiyim ama hep sayısalcıymışım gibi ders çalıştım. Şimdi bu sözel dersler nasıl halledilir bilmiyorum. Notlarım çok kötü , ortalama berbat. Hocalar da sırf hukuk öğrencisiyiz siz yaparsınız diye aşırı zorluyorlar. Kaliteli sorsalar eyvallah kolaymış zormuş başım gözüm üstüne. Öyle de yapmıyorlar. Her seferinde öğrenciyi mağdur edip duruyorlar. Beni gören bana acıyor. Halim hal değil.

Gönderi otomatik olarak birleştirildi: 4 Tem 2023

Size de oluyor mu bilmiyorum ama bazen her şey üst üste gelir ve artık dayanamayıp en ufak şeye bile ağlamaya başladığın bir dönem yaşarsın ya... Tam olarak öyle bir dönemdeyim. Normalde böyle bir şey olduğu zaman nişanlıma ağlarım - ki buna bile çok zor alıştım, çünkü birinin beni ağlarken görmesi beni daha çok geriyor - ama kendisi birkaç güne askere gidecek ve ona ne zaman ağlasam günlerce bunu düşünüp üzülüyor. :/ Askerdeyken aklında sürekli benim saçma sapan dertlerim olmasın dedim ve kendimi burada buldum, dostlarım. O yüzden size içinden geçtiğim dönemin saçmalığını şöyle özetleyeyim:

İş hayatı konusunda her şey çok karmaşık. Avukat olduğumu bilenleriniz var zaten. Başka bir avukatın yanında çalışmama ek olarak kendi müvekkillerim de var (daha doğrusu nişanlımla ortak müvekkillerimiz) ama benim yanında çalıştığım avukatın işleri o kkkkkadar yoğun ki genelde nişanlım ilgileniyor dosyalarımızla. Ancak şimdi 1 aylığına bile olsa kendisi askerde olacak ve üzerime ani bir iş yükü binecek. Aynı zamanda yanında çalıştığım avukat da asgari ücrete zam gelmesine rağmen maaşıma zam yapmayacak gibi duruyor ve hem kendi evini geçindirmeye çalışıp hem de evliliğe hazırlanan şahsım için bu açıkça bir istifa sebebi. Ayrılıp kendi işlerime bakayım desem o da zor, çünkü kendi işlerim daha yeni yeni gelmeye başladı ve aile evinde yaşamadığım için oradan gelecek kazancım 1 haftada kül olur. "E başka bir avukatın yanında çalış Kayısı?" diyebilirsiniz ama maalesef dışarıda o kadar çok işsiz avukat var ki, CV'min oldukça iyi olması buna yetmiyor. İstediğim maaşı verecek bir tane bile efendi avukat kaldığını düşünmüyorum + evlenecek olmam da büyük bir sorun, çünkü cam tavana maruz kalmam çok olası. Kısacası, her an işsiz kalma riskimin yanında geçindirecek bir evimin ve dizmem gereken bir çeyizimin olması şu sıralar beni mahvediyor.

Bunun yanında ailevi sorunlar... Yakın zamanda dedeme kanser teşhisi kondu ve daha önce hiçbir aile büyüğümü (en azından bu kadar yakın olan birini) kaybetmediğim için çok sevdiğim dedemin ölecek olduğunu düşünmek beni çok geriyor şu sıralar. Elbet herkes ölecek ama ben bunu kaldırmaya hazır mıyım, bilmiyorum. Sürekli olarak aklımda dedem ve daha 1 ay önce gözlerinin içi gülen hali var. Ancak bayramda ziyaret ettiğimde gördüğüm hali beni kahretti. Bildiğim dedemden ve tatlı gülüşünden eser kalmamıştı. Üstelik kendisi şehirdışında olduğu için sürekli ziyaret de edemiyorum. Arayınca da kelimeler boğazıma diziliyor, "İyi misin?" diye soruyorum ama iyiyim kelimesini duymayı bırak, adamın "Kötüyüm," demeye bile mecali yok. Tüm bayram tatilim ağlamamak için kendimi tutmamla geçti sadece, dinlenmek falan da yalan oldu.

Bütün bunlara ek olarak ufak tefek başka sorunlar da var tabii ama biriktikçe bir yığın oluveriyorlar işte. Nişan/düğün hazırlıkları, mobilya fiyatları, ağırlamam gereken misafirler, ev arkadaşlarımla sorunlarım, borçlarım, ihtiyaçlarım için paramın asla yetmemesi yüzünden sürekli bir şeyleri ertelemek zorunda kalmam, etrafımdakilerden sürekli olarak "sen gelin olacaksın, biraz kilo ver" tarzı cümleler duymam yüzünden beslenme düzenimi alt-üst ettiğim gerçeği... Ulan bir türlü elime ulaştırılamayan kargom bile çok önemli bir şeymiş gibi aklımın bir köşesinde takılı kalıyor işte. Sürekli bir şeyler düşünmek ve sürekli bir şeyleri planlamam lazım gibi hissediyorum. Bütün bunlara ek olarak 2-3 gündür bir türlü uyuyamıyorum. 5 dakikada bir uyanıyorum ve ofiste o kadar ölü bir haldeyim ki, bugün iş arkadaşım bana ciddi bir sorunum olup olmadığını sordu. Hangi birini anlatayım ki diyemediğim için de uyuyamıyorum dedim sadece. Bunun anksiyete ve depresyon belirtisi olabileceğini falan söyledi, kendisi de zamanında bundan mustarip olmuş birisi çünkü. Bu fikrin üzerinde durursam iyice deliririm diye düşünüp üzerinde durmamaya karar verdim ama halen aklımda "Hah bir de depresyonumuz eksikti," düşüncesi var saatlerdir.

Ne yapmam gerek bilmiyorum. Zihnimdeki sesleri nasıl susturabilirim bilmiyorum. Susturmayı geçtim, birazcık kıssam şu sesleri o da yeter ama yok... Psikolog randevusu ayarlayayım diyorum ama mesai saatlerim yüzünden o da mümkün değil. Sanki yapmam gereken şeyleri yapabilmek için bir günün 70 saat üzerinde falan olması gerek gibi hissediyorum artık.

Ne yapmam gerektiği hakkında fikri olan varsa seve seve dinlerim. Emin olun, beni dinleyen biri olduğunu bilmek bile beni mutlu edecektir. Şimdiden herkese teşekkür ediyorum.

Deden için de çok üzgünüm. İnşallah en kısa zamanda sağlığına kavuşur. Rabbim onu size bağışlar. Bizim komşumuz da hasta ama yıllardır çok hasta. Arefe zamanı çok kötü oldu ve yoğun bakıma kaldırıldı. Doktor hiç ümitli değildi kendinizi hazırlayın dedi. Ben çok kötü oldum. Doğduğumdan beri tanırım kendisini bazen bize küçüklüğümüzü anlatırdı. Uzun uzun sohbet ederdik. Onun artık olamayacağı hissi gerçekten çok kötü bir şey. Bazen diyorum ki ölüm temizlik. O kadın bu dünyada hiç hayır görmedi. İki evladı var ama ikisi de birbirinden hayırsız. Kınamak istemiyorum ama gerçekten öyleler. Bazen ben yanlarında sinir krizi geçiriyorum. Benim annem babam o durumda olacak ve ben de ilgilenmeyeceğim. Bunu yapamam . Yapılmamalı da. Kızlar annelerinin dert ortağıdır. Bir sıkıntısı olduğunda, anlatacak bir şeyleri olduğunda gideceği ilk kişi kızlarıdır. Benim annem de bir sıkıntısı olduğunda gelir benle dertleşir. Az çok neler yaşadığını biliyorum ve gerçekten çok zorlu bir hayatı oldu. Ve şu an ki tek dayanağı evlatları olan bir anneniyi yarı yolda bırakmak gerçekten çok kötü bir şey. Komşumuz yoğun bakıma kaldırıldığında kızı çok ağlamış , üzülmüş. Kıza ben hiç üzülmedim aksine daha sinir oldum . Zamanında annen ile hiç ilgilenmedim, bir ihtiyacı olduğunda yanında olmadın. Ve şimdi arkasından ağlıyorsun . Üzülmeye bile hakkın yok. Belki bu konuda vicdansız veya düşüncesiz görünebilirim ama siz de bu duruma şahit olsanız siz de benim gibi düşünürsünüz. Ama yine de komşum sağlığına kavuşsun. Ölmeden yapmak istedikleri vardı bari onları gerçekleştirsin.
Dedene de bol bol dua edeceğim. Gerçekten zor, sevdiğin bir insanın hayatından gidecek olması ve onu bir daha görememek çok zor. Dayanmaya çalış , kendini bırakma derdi veren Rabbim dermanı da verir. Belki bu günler daha iyi günler görmen için bir yoldur. Umarım günün sonunda mutlu , huzurlu olursun.
Sevdiklerimizi yanımızdayken kıymetini bilmeliyiz. Hayatımızdan gittikten sonra değil.

 

[kayısı]

Kilo konusunda ben de çok eleştiriye maruz kalıyorum. Ama ben bildim bileli yaşıma ve boyuma göre kiloluyum. Zayıflamayı hiç istemiyorum. Kendimi bu halimle gerçekten çok seviyorum ve rahat da hissediyorum. Ama annem kilo vermemi söylediğinde ben kendimi böyle çok seviyorum çok rahatsız oluyorsan sen kilo ver senin de kilon çok var diyorum. Ben bu durumdan hiç şikayetçi değilim sizin şikayetiniz umrumda bile değil. Zaten dediklerinizi umursasaydım çoktan kilo vermiştim diyorum. O yüzden çok da takma kiloyu, verilip alınır . Önemli olan senin istediğin ve sağlığın. Nişanlın da kilondan rahatsız olmuyorsa bırak millet istediği kadar rahatsız olsun. Vermek istersen verirsin vermek istemezsen de vermezsin. Kendini çok da zorlama.
Mesela benim kilo vermem baya bir zamanımı alır. Ben kilo vermek için o kadar zaman uğraşamam. En fazla iki ay uğraşırım. Zaten günlerim aşırı yoğun geçiyor. Sabah dörtte kalkıyorum işe gidiyorum öğlen geliyorum banyo yemek iki saat uyku derken akşamüstü oluyor. Yemek ve ev temizliğiyle uğraşıyorum. Akşam yemeğini yiyip bütlere çalışıyorum. Gece yarısı da uyuyorum. O kadar yorucu geçiyor ki bıktım usandım. Hava da o kadar sıcak ki boğuluyorum resmen . Dün çok kötü oldum sıcaklar yüzünden bayıldım bayılacağım .Bu yorgunlukta ne spor yapabilirim ne diyet. Kendime ayıracak bir saatim bile yok. Önceden kitap okurdum, film veya dizi izlerdim onları şuan hiçbir şekilde yapamıyorum . Instagram'da reels izlerdim. O bile yok.
Ben de hukuk okuyorum 1. sınıfı bitirdim ama burnumdan geldi bazen ağlıyorum bu bölümü bıraksam mı diye. Nasıl çalışacağını da bilmiyorum. Eşit ağırlık öğrencisiyim ama hep sayısalcıymışım gibi ders çalıştım. Şimdi bu sözel dersler nasıl halledilir bilmiyorum. Notlarım çok kötü , ortalama berbat. Hocalar da sırf hukuk öğrencisiyiz siz yaparsınız diye aşırı zorluyorlar. Kaliteli sorsalar eyvallah kolaymış zormuş başım gözüm üstüne. Öyle de yapmıyorlar. Her seferinde öğrenciyi mağdur edip duruyorlar. Beni gören bana acıyor. Halim hal değil.

Gönderi otomatik olarak birleştirildi: 4 Tem 2023

Deden için de çok üzgünüm. İnşallah en kısa zamanda sağlığına kavuşur. Rabbim onu size bağışlar. Bizim komşumuz da hasta ama yıllardır çok hasta. Arefe zamanı çok kötü oldu ve yoğun bakıma kaldırıldı. Doktor hiç ümitli değildi kendinizi hazırlayın dedi. Ben çok kötü oldum. Doğduğumdan beri tanırım kendisini bazen bize küçüklüğümüzü anlatırdı. Uzun uzun sohbet ederdik. Onun artık olamayacağı hissi gerçekten çok kötü bir şey. Bazen diyorum ki ölüm temizlik. O kadın bu dünyada hiç hayır görmedi. İki evladı var ama ikisi de birbirinden hayırsız. Kınamak istemiyorum ama gerçekten öyleler. Bazen ben yanlarında sinir krizi geçiriyorum. Benim annem babam o durumda olacak ve ben de ilgilenmeyeceğim. Bunu yapamam . Yapılmamalı da. Kızlar annelerinin dert ortağıdır. Bir sıkıntısı olduğunda, anlatacak bir şeyleri olduğunda gideceği ilk kişi kızlarıdır. Benim annem de bir sıkıntısı olduğunda gelir benle dertleşir. Az çok neler yaşadığını biliyorum ve gerçekten çok zorlu bir hayatı oldu. Ve şu an ki tek dayanağı evlatları olan bir anneniyi yarı yolda bırakmak gerçekten çok kötü bir şey. Komşumuz yoğun bakıma kaldırıldığında kızı çok ağlamış , üzülmüş. Kıza ben hiç üzülmedim aksine daha sinir oldum . Zamanında annen ile hiç ilgilenmedim, bir ihtiyacı olduğunda yanında olmadın. Ve şimdi arkasından ağlıyorsun . Üzülmeye bile hakkın yok. Belki bu konuda vicdansız veya düşüncesiz görünebilirim ama siz de bu duruma şahit olsanız siz de benim gibi düşünürsünüz. Ama yine de komşum sağlığına kavuşsun. Ölmeden yapmak istedikleri vardı bari onları gerçekleştirsin.
Dedene de bol bol dua edeceğim. Gerçekten zor, sevdiğin bir insanın hayatından gidecek olması ve onu bir daha görememek çok zor. Dayanmaya çalış , kendini bırakma derdi veren Rabbim dermanı da verir. Belki bu günler daha iyi günler görmen için bir yoldur. Umarım günün sonunda mutlu , huzurlu olursun.
Sevdiklerimizi yanımızdayken kıymetini bilmeliyiz. Hayatımızdan gittikten sonra değil.

Kilo konusunda ben de aynı düşünürdüm ve aynılarını söylerdim etrafımdakilere. Ama şimdi her gelin 15 kilo olmalıymış gibi bir dayatma var sanki. "Ben evlenirken asla şu şu gelenekleri yapmam," derdim mesela ve evlilik teklifi alır almaz ailemle yaptığım ilk konuşma içerisinde bu düşüncelerim de vardı. Her şeye okey dediler ama maalesef konu ailede bitmiyormuş. Ailem sussa 3 kuşak öteden teyzem konuşuyor. "Sen cahilsin, bilmezsin, biz sana anlatalım bak bu işler nasıl olur," vibeları da beni ayrıca deli ediyor. Hayatımda hiçbir yeri olmayan insanlar - mesela geçen gün kuaförde karşılaştığım bir kadın - bile hayatım hakkında söz sahibi oluverdi birden. Yani... Garip bir durummuş bu ve hiç de hayal ettiğimiz gibi olmuyormuş bazı şeyler. Kilom konusunda hep rahattım, sadece son dönemde biraz fazla kilo aldığımın farkında olduğum için ikna oldum gibi oldu. Ama dedikleri gibi 50 kiloya inmeye niyetim yok. En azından biraz daha sağlıklı görünsem bana yeter kafasındayım. Yine de bunu kendi isteğimle mi yoksa etrafımdakilerin baskısıyla mı yapıyorum düşüncesi de bazen beynimi aşırı meşgul ediyor.

Ve yoğunluk konusunda seninle aynı durumdayız neredeyse. Avrupa'daki bazı ülkeler gibi mesai sürelerini kısaltmamız gerekiyor artık. 9-18 çalışması tüm hayatımı felç ediyor gibi. Eve gidince ölü oluyorum ve bazen kendime yemek yapacak veya temizlik yapacak o gücü kendimde bulamıyorum. Senin halin çok daha zormuş gerçi, kolaylıklar diliyorum. İnşallah bütlerinden de istediğin gibi bir not alabilirsin. Allah yardımcın olsun. Hukuk konusunda bir sorun/sıkıntın olduğu zaman seve seve yardımcı olurum bu arada. Çok ağır bir bölüm, evet. Eğer bölüm değiştirme düşüncen varsa tek önerim şu: "Ben mezun olduğumda hukuk mesleklerini zorluklarına rağmen severek yapabilecek miyim?" diye sor kendine. Eğer halen ruhsatımı yırtıp atmadıysam sebebi küçüklüğümden beri bu mesleği istemem, cübbeme aşık olmamdır. Cringe gelebilir ama gerçekten mesleğimin onuruna saygı ve sevgi duyuyorum. Umarım senin de gönlüne göre en iyisi ve hayırlısı olur.

Komşun için de çok üzüldüm. Allah yardımcısı olsun. Dedem için de benzeri bir durum var. Şu an babam bakıyor ama eşi ve kızı hayatı boyunca eziyet ettiler adama. Şimdi hasta olduğunu öğrenince kızı bi görmek istemiş, lol. "Yıllardır neredeydiniz?" diye bağırmak istiyorum suratlarına. Adam torunlarım diye ağlıyordu göremediğinden, şimdi mi akıllarına geldi? Gerçekten kahroluyorum dedemin o hüznünü düşündükçe. Gerçekten ölünce mi değere biniyor insanlar ya? Hayattayken değer bilmek bu kadar mı zor? Allah sevdiklerimize de bize de hayırlı bir hayat ve hayırlı bir ölüm nasip etsin. Gerçekten böyle şeyleri yaşaması da atlatması da çok zor.

Destekleyici yorumların ve temiz kalbin için çok çok çok teşekkür ederim. Yardımcı olabileceğim bir şey olursa da bana yazmaktan çekinme lütfen.

Gönderi otomatik olarak birleştirildi: 5 Tem 2023

Deden için çok üzüldüm, Allah şifa versin inşallah. Biz de 2013'te dedemi kolon kanserinden kaybettik. Hayatında doktora gitmemiş, içtiği ilaçların sayısı bir elin parmağını geçmemiş dedem sinsi bir kanserin pençelerine düşmüş de fark edememişiz, biz fark edene kadar da olan oldu zaten. Hayatımdaki ilk kayıptı ama son olmadı, üniversite sınavına girdiğim gün bile ölüm haberi almıştım ve şimdi de bir kuzenim için doktor her şeye hazırlıklı olun demiş... Ölüm her seferinde insanı ürpertiyor, sarsıyor ama hayatta ölümden daha büyük bir gerçek de yok ve hepimiz ölümle yüzleşeceğiz, bundan kaçamayız. Buna alışmak ve kabullenmek zorundayız.
İş konusuna gelince beni bu durumlar o kadar üzüyor ki... Keşke yıllarca çalışıp çabaladıktan sonra herkes emeğinin karşılığını alsa ama maalesef ülke şartlarında bu da mümkün olmuyor. Tek diyebileceğim sana bir şeyler ne kadar ağır gelse de hepsi geçecek. Hayatta hiçbir şey sonsuza kadar sürmüyor, bu sıkıntılı zamanların da geçip gidecek. İçinde bulunduğun zaman diliminde gerçekleşen olaylar belki seni yıpratacak, üzecek ama sana yeni şeyler de mutlaka katacaktır ve yoluna heybesine yeni şeyler eklemiş, zorlukların üstesinden gelmiş biri olarak devam edeceksin. Sağlığın yerinde olunca hayatta her şey bir şekilde çözülüyor. En karanlık geceler de sabaha kavuşuyor, en büyük dertler de uçup gidiyor.
İnsanları memnun etmek asla mümkün değil, zaten onları memnun etmek gibi bir derdin olmadığından kilon ile ilgili de kim ne derse desin boş ver. Boş ver demesi kolay, yapması zor biliyorum ama başka nasıl bir tavsiye verebilirim bilmiyorum. Kendimden yola çıkarak zayıf olduğumda da eleştirenler oldu kilo aldığımda da yani eleştirmek isteyen her türlü eleştirmeye yer buluyor. Sen olduğun gibi mutlu olduğun sürece kimsenin seni mutsuz etmesine izin verme çünkü insanın başkalarıyla kavgaları bitiyor da kendiyle olan kavgaları hiç bitmiyor... Umarım tüm dertlerin nasıl olduğunu bile anlamadığın şekilde sonlanır. Lütfen hem beden sağlığına hem ruh sağlığına dikkat et. Sağlıklı olduğun sürece her şeyi bir şekilde atlatırsın. Hep sağlıcakla kalmanı diliyorum.

Benim dedem de kolon kanseri... Gerçekten o kadar sinsiymiş ki, 1 ay öncesine kadar belirtisini bile görmemiştik. Ve adam aniden çöktü, ne olduğunu bile anlamadık. Ki kendisi yıllar yıllar önce bypass ameliyatı olmuş, kısmi felç geçirip aylarca konuşamamış biriydi. Onları bile rahatlıkla atlattıktan sonra aniden çöktüğünü görmek beni aşırı yıprattı. "Her nefis ölümü tadacak," ayetini hatırladım ama işte kabullenmesi kolay olmuyor. Sana da başsağlığı diliyorum. Kuzenin için de acil şifa diliyorum.

Maalesef, emeklerimizin karşılığını alamadığımız bir ülkenin vatandaşlarıyız. Çok zor. Aşağılamak için demiyorum ama "Ben bir kasiyerle aynı maaşı alıyorsam neden dirsek çürüttüm yıllarca?" diye düşünmeden edemiyor insan. Bilseydim lise mezuniyetimden sonra girerdim hemen işe. +4 yıllık daha deneyimim ve birikimim olurdu belki. Bir de mezun olduktan sonra "stajyer avukat" adıyla çektiğimiz çileyi de sayarsak 5 yıl... Dile kolay ama 5 yıllık koca bir emeğim çalındı/çalınıyor. İnşallah bu sıkıntılı zamanları hep birlikte atlatırız.

"... çünkü insanın başkalarıyla kavgaları bitiyor da kendiyle olan kavgaları hiç bitmiyor..." cümlen içime işledi resmen. Gerçekten de öyle. Etrafımdaki sesleri sustursam, kendi sesimi susturamıyorum. Ama deneyeceğim. Neler yaşadım da pes etmedim, öldürmeyen acı güçlendirir ne de olsa. Güzel dileklerin için de ayrıca çok çok çok teşekkür ediyorum. Sen de hep sağlıcakla kal.